Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
aysel
aysel
@alyyeska
''uzun süre uçuruma bakarsan/uçurum da senin içine doğru bakar.''
Erich Fromm, sevgiyi ilmek ilmek işliyor. anlattıklarını o kadar güzel örneklerle destekliyor ki, okurken tam olarak ''işte bu!'' heyecanıyla okuyorsunuz. sevginin aktif bir ilgi, bir inanç eylemi olduğunu anlatan cümlelerini okurken benim hissettiğim tam da buydu. benim kesinlikle başucu kitaplarımdan biri olacak. çünkü bu kitabın her okuyuşta kendini daha da vererek, sevgiyi keşfederek, anlayarak okunacak bir yolculuk olduğuna inanıyorum. hiç bitmesini istemediğiniz, bittikten sonra da tekrar tekrar dönmek isteyeceğiniz bir yolculuk...
çoğumuzun işe yarar gözüyle baktığı ödül - ceza sisteminin insanları aslında nasıl olumsuz yönde etkilediği açık, bilimsel ve akıcı bir üslupla anlatılmış. bugüne kadar benimde çoğu şeyde olumlu etkiler getireceğine inandığım-özellikle ödülün davranışlarımız üzerindeki etkisi yönündeki düşüncelerim- ödül - ceza sisteminin ''aslında ne olmadığını'' ve günümüz dünyasında Tip 2 diye adlandırılan bu motivasyon şeklinin zararlarını-daha çok iş dünyası üzerinden örneklendirilmiş- okumak oldukça ilgi çekiciydi benim için. şartlı ödüllerin insanları motive etmeyip onları daha çok başarısızlığa sürüklediğini-birkaç istisna dışında. örneğin, eğer rutin işler yapılıyorsa bunlar zaman zaman şartlı ödüllerle gerçekleştirilebilir ama eğer yaratıcılık ortaya koyacağınız, rutin olmayan bir iş üzerinde çalışıyorsanız Tip 2 motivasyonu sizin perspektifinizi daraltacaktır- olması gerekenin akışta, içsel motivasyonda-Tip 3 olarak adlandırılan motivasyon şekli- sürdürülebileceği güzel örneklerle açıklanmış. kitapta en sevdiğim kısım ''önce büyük soruyu sorun'' kısmı oldu. ''büyük bir insan tek cümledir.'' diyordu kitapta ve sonra ekliyordu; ''sizin cümleniz hangisi?''
uzun süredir alıp okumak istediğim bir kitaptı. seyyidhan kömürcüyü ilk kez "dedim belki de bir yere üzgün üzgün bakmaktır dünya." dizeleriyle tanımıştım. bu dizelerden sonra araştırdım, şiirlerini tekrar tekrar okudum o yüzden de bu kitaptaki çoğu şiire daha önceden rastlamışlığım vardı. buna rağmen ilk kez karşılaşmış gibi duraksattı beni, uzun uzun düşündürdü ve seyyidhan kömürcünün kalemine bir kez daha hayran kaldım. "sinem" ve "sena" şiirleri okumaktan asla bıkmayacağım iki şiir olarak hafızamda yerini aldı. son olarak ise incelemeye seyyidhan kömürcünün mükemmel insan tanımıyla son vermek istiyorum: "insan, yani biri diğerini kör kuyularda merdivensiz bırakan."
Okur Takip Önerileri
önemli ve yaşamaya değer olanın insanın içinin, ahlakının olduğunu o kadar güzel örneklerle anlatıyor ki. kitap, 30 sayfada özgürlüğün, değerin, ahlakın ve diğer birçok unsurun etkileyici bir rehberliğini yapıyor. gösterişi yapılan hiçbir şeyin getirisinin olamayacağını, sade olmanın güzelliğini aşılıyor. gösterişe olan tavrını en çok da filozofluk da şu sözleriyle vurguluyor: ''birine filozof görünmek istiyorsan, kendine görün, bu yeterli olacak.'' bana göre içine dönme ihtiyacı hissettiğimizde, engellerle karşılaştığımızda, kederlendiğimizde elimizin gidebileceği bir kitap bu. çünkü bu kitap, bize içimize dönme gücünü verebileceği gibi, engellerin ve kederlerimizin sorumluluğunun da yalnızca ''fikirlerimiz'' olduğunu bize açık bir şekilde anlatıyor.
vadideki zambak hakkında sayfalarca yazılıp konuşulabilir belki de ama içimde bu kitaba karşı o kadar duygu var ki nereden başlayacağımı bilemiyorum. öncelikle kitabı iki kez yarıda bıraktıktan sonra üçüncü kez okumaya başlamak benim için oldukça sancılı bir süreç oldu. özellikle ilk 60 sayfada, betimlemelerin, imgelerin içinde boğulduğum için kitap bir türlü akmadı fakat felix’in duyduğu aşkı gerçekten hissetmeye başladığımda bu aşkın nelere bedel olacağına dair olan merakım beni bir şekilde kitabın son sayfalarına itmeyi başardı.
felix muhteşem vadiye bakarken çoğu zaman onun yanından seyrettim o vadiyi, o vadideki zambağını, biricik aşkı henriette’yi “zambağım benim, düşüncemin okşadığı, ruhumun öptüğü güzel çiçeğim, insan biçiminde açmış bir çiçeksin sen.” diye severken sanki bu cümleler bana kuruluyormuşçasına heyecan ve merakla okudum kitabı.
belli bir bölüme kadar felix’in bu aşkıyla sarıp sarmalandım fakat bir yerden sonra gerçek aşkın aslında henriette’de yaşadığını fakat felix’e olan bu aşkını içinde bulunduğu hem annelik duygusundan hem de kocasının bitmek bilmeyen sorunlarından bir dost sevgisine, oğul sevgisine dönüştürmek zorunda kaldığına acı bir şekilde şahit oldum.
evet, zaman zaman uzun betimlemelerle boğuluyorsunuz ama balzac aşkı o kadar güzel betimliyor ki, sıradan olan bu aşka daha önce hiçbir yerde rastlamamış hissine kapılıyorsunuz. kitaba neden üçüncü kez başladığımı şimdi daha iyi anlıyorum, çünkü bu kesinlikle herhangi bir zaman diliminde açıp okunacak bir klasik değil. felix’in ruha duyduğu o aşkı sizde ruhunuzla hissetmediğiniz sürece kitabı bitirmek çok zor.
kitap üç bölüm şeklinde karşımıza çıkıyor. benim en keyifle okuduğum bölüm birinci bölümdü. adeta kendimi buldum, özellikle yalnız bir opera ve bilardo topları şiirleri muhteşemdi dönüp dönüp tekrardan okudum fakat ikinci bölümü pek sevemedim. okurken anlamakta oldukça zorlandım, içine çekmedi beni bir türlü fakat genel olarak baktığımda okunmaya değecek bir şiir kitabı. yalnız bir opera şiiri kitabı tek başına alıp götürüyor.
kitap başlarda beni kolaylıkla içine çekti. sonrasında ise kitabın sonunu yavaş yavaş kendi kafamda yazmaya başladım ama sonu tamamen benim yazdığımın dışındaydı.madam bovary’e çoğu zaman kızdım fakat sona gelirken yaşadığı çaresizliği oldukça hissettim. kitabı okuduğunuz süreçte bir şeyleri anlamlandırmaya çalışıyorsunuz durmadan, madam bovary’i anlamak çok zor oluyor bazı bölümlerde ama yazar karakterin yaşadığı tüm duyguları size geçirebilmeyi, hissettirmeyi başarıyor.
