Ölümü umursadığı yoktu, ama yaşam çok şey demekti.
Sayfa 138Kitabı okuyor
Ya biz böyle nelerden kaçarız
Çalarlar da kapımızı.
Ama sıfır çarpı yalnızlık
Toplasalar hepimizi.
Yalnızlığa övgü
Mutluluğun gözü kördür,
Yalnızlık sağır.
Ondandır biri tökezleyerek yürür,
Öbürü uykusunda bile bağırır.
Mutluluk yalnız kendisini görür;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini.
Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,
Boyuna bekler dönsün diye sesini.
Mutluluk alışır kendisine, ölümden beter; Borçsuzluğuyla övünür, ama kedisi doğurmaz.
Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
Boyuna kapısına döner, açan olmaz.
Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var...
Her ikisinin de saksılarında çiçek.
Biri hep başka bir renkle solar,
Öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.
Özdemir Asaf
–/çocukluğumda ve yeni yetmeliğimde hiç arkadaşım olmadı, (şimdi) ankarada üç yıldır korkunç bir yalnızlık içindeyim, intiharı (o hep bordo kokusu) düşündüğüm geceler çok oldu, ama bunu beceremeyecek denli güçsüzdüm./
BÜTÜN SORUNLAR, KİŞİLER ARASI İLİŞKİLERİLE İLGİLİ SORUNLARDIR
GENÇ: İnsan gerçekten de yalnız olsaydı, evrende yapayalnız olsaydı, bir birey olmaz ve yalnız hissetmez miydi? FiLOZOF: Sanırım, yalnızlık kavramı bile gündeme gelmezdi. Dile ihtiyacın olmazdı ve mantık ya da sağduyu kullanmaya da gerek kalmazdı. Ama bu mümkün değildir. Issız bir adada yaşasaydın, okyanusun ta ötesindeki bir kişiyi düşünürdün. Gecelerini yalnız geçirseydin, birinin nefes alıp verişini duymak için kulaklannı açardın. Dışarıda biri olduğu sürece, yalnızlık peşini bırakmaz.
Sayfa 68Kitabı okudu
