“BU DA GEÇER YA HÛ”
Dervişin biri, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir köye ulaşır. Karşısına çıkanlara, kendisine yardım edecek, yemek ve yatak verecek biri olup olmadığını sorar.
Köylüler, kendilerinin de fakir olduklarını, evlerinin küçük olduğunu söyler ve Şakir diye birinin çiftliğini tarif edip oraya gitmesini salık verirler. Derviş yola koyulur,
06.02.2023 04.17
O geceyi anlatmaya çalışmak ne kadar doğru bilmiyorum, ya da ne kadar kendimi ifade ederim onu da bilmiyorum. Bazı acılara sözler anlam yüklemiyor, tesirsiz kalıyor. 2022'de Haziran ayında öğleleyin yatak alttan üstte doğru sıçradı tabi bu durum bana normal gelmedi. Herkesin dilinde bi maraş depremi vardı zaten, hep ne zaman olacak
Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar? Göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu?
Şükrü Erbaş
Alıntıya katılmıyorum sadece okuduktan sonra üstüne düşünülür diye paylaştım. Her yerde kadınların birbirlerinin rakibi olduğunu okuyoruz, birbirlerinden haz etmediklerini, birbirlerini çekemediklerini, bir ortamda en çok birbirlerinin başarılarına ket vurduklarını. Sürekli bunların yazılıp, bunların dile getirildiği bir toplumda yaşıyoruz. Gerçekten böyle mi peki sizce? Yoksa böyle olduğunu mu düşünmemizi istiyorlar?
İnsanları birbirine en çok yaklaştıran ortak acılardır. Ve bizim sadece “kadın” olduğumuz için maruz kaldığımız birçok zorlama, baskı, acı var. Bunlar karşısında bizi en iyi anlayacak olan diğer hemcinsimiz değil mi?
Bir anneyi en iyi bir anne anlar değil mi?
Akşam tenha bir sokakta yürümenin ne hissettirdiğini en iyi bir kadın bilir.
İş yerinde sırf kadın olduğunuz için üzerinde kurulan baskıyı, trafikte kadın şoför olduğunuz için maruz kaldıklarınızı… Bizi en iyi yine biz anlarız, biliriz ki ne olursa olsun günün sonunda bir kadının empatisi bize en güvenli yeri sunacaktır.
Hastanetü'z-Zehra
"Ben, kader-i İlahînin mahkûmuyum" diyor üstad Bediüzzaman bir mektubunda, daha iyi anlıyorum ki aslında hepimiz birer hükümlüyüz bu ilahi terazide ...
Sen ne kadar plan yaparsan yap ne düşlersen düşle, önüne düşene razı oluyorsun her türlü.
Mesela günlerdir yaptığım Bayram temizliği hazırladığım ikramlıklar ütüleyip dolaba astığım bayramlıklarım, hiçbiri bugün planladığım gibi benimle değil.
Malesef bir iki gündür Babamın sağlık durumuyla ilgili oldukça zor,beklenmedik ve üzücü anlar yaşıyoruz (şuan her şey kontrol altında Elhamdülillah)
Ne diyelim nasipte böyle bir bayram sabahına uyanmak da varmış:)
Neyse ki hepimiz her musibette bir nimet olduğuna iman ediyor ve her şeye güzel cihetle bakmanın bizi gerçek manada iyileştireceğine kalben inanıyoruz...
Hem bedenimin giremediği itikafa ruhumun zaman ayıramadığı tefekküre oldukça vaktim olacak burada ve elbette kitap okumaya😇(inşallah)
Bu tatlı günde akışınızı biraz ekşittik ben ve babam ama insan ailesiyle her şeyi konuşmalı değil mi:))
Bu vesileyle burdaki güzel ailem sizlerin bayramını tüm kalbimle kutluyorum, size en sevdiğim bayram çikolatalarını yolluyorum ve özelden mesaj atan, bayramımı kutlayan tüm kardeşlerim size özellikle teşekkür ediyorum tek tek dönemedim ama hepinize dönüş yapacağım inşallah,
Sağlıklı mutlu huzurlu bayramlarınız olsun💜🌷 benim yerime de fazladan tatlı yiyin bu bayram olur mu :))
"Kadere imân eden kederden kurtulur."
Uzun zamandır zihnimde dönüp duran ve beni sürekli düşünmeye sevk eden bir durum var: "Karnımız tokken hepimiz lokmalarımızı bir köpekle paylaşabiliriz. Ancak en az köpek kadar açken de bunu yapabilir miyiz?"
"Asıl iyi olma" eylemi orada mı başlıyor?
İyiliğin derecelendirilmesinden ziyade "asıl iyi olma" kavramı tam olarak nedir? Köpeği karnımız tokken beslemek bizi iyi bir insan yapar mı? Çünkü gün gelir ve bir gün en az köpek kadar açken bu durumu görmezden gelip onu beslemeyi bıraktığımız zaman, lokmalarımızı onunla paylaşmayı kestiğimiz zaman bir önceki durumda onu beslediğimiz anlar bizi hala iyi bir insan olarak orada mı bırakır, yoksa değişen zaman ve durum bizi artık "yeni kötü" bir insan mı yapmış olur?