Gizem
@anna_dostoyevskya
Only cats can judge me
Sınıf öğretmeni
Yüksek Lisans
19 okur puanı
Ekim 2015 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Tanrı kavramı, kendisinin bir açıklaması bulunmayan ama kendi dışında başka her şeyi açıklayabilen bir şeyden söz eden bir kavram olarak görünüyor. Ama böyle bir şeyin nasıl olabileceğini anlamak son derece zordur.
Ölüm korkusu, yaşamın sonu hakkında duyulan kederden çok daha fazla üzüntü vericidir. Daha fazla yaşamak ve yaşamın içerdiğinden daha fazlasına sahip olmak istememizi ve bu yüzden ölümü olumsuz bir kötülük olarak görmemizi anlamak kolay. Ama var olmama ihtimalimiz nasıl olur da mutlak bir şekilde korkutucu olabilir? Eğer varlığımız gerçekten ölümle son buluyorsa, beklenecek hiçbir şey yoksa, korkacak herhangi bir şey nasıl olabilir?
Sevgiyi hak eden insanlara şefkat gösterilmezken bazı kıymet bilmez insanların sevilmesi ne korkunç, değil mi?
Okur Takip Önerileri
Dünler asla geri gelmezler küçük Jims, bugünler de kara bulutlarla kaplı, yarınları ise düşünmeye bile cesaret edemiyoruz.
Bazen arkadaş edinmenin iyi bir fikir olmadığını düşünüyorum. Bir süre sonra hayatından çıkıp giderler ve hayatına girmeden öncekinden daha büyük bir boşluk bırakırlar.
Kendi kendinle yetinmek, dünyanın öbür adıdır.
Ömrümüz çelimsiz, kısa. Çabamız korkunç ama. Ayaklarımızı bastığımız toprağın, kokladığımız havanın, şunun bunun en akla gelmez derdini dert edinmek. Kendimizi duymaya , yaşamaya yönelmek bile yasak.
Hayatta birçok şey bizden kaçmaktadır. Gölgeler aydınlığı kovalar. İnsan bakar, durmak ister, el uzatır lakin geçenleri yakalayamaz. Her olay bir yol kavşağı gibidir. Birden insan kendini yaşlanmış bulur, her yer kararmıştır. Bizi sürükleyen hayatımızın kara atı, birden durur ve peçeli, bilinmeyen birinin atının gölgelerde süzülerek uzaklaştığını dehşetle görürüz.
Umutsuzluğa düşenler arkalarına bakmazlar, kötü kaderin kendilerini izleyeceğini bilirler.
... Ancak uyku böylesi çelimsiz bir avuntunun, tepesinde asılı duran tehlikenin mutlak varlığını unutturamayacak kadar bilgeydi ve her gece İrene'nin benliğini, tüketici kabuslarla donatıyordu.
Sayfa 68 - indigoKitabı okudu
