1969 yılında İsmet İnönü, 1922 Ağustosunda askerî za ferden önce, Atatürk'ün devrim düşüncesinin bilinmediğini; ancak, 29 Ekim 1923 günü cumhuriyet ilânı ve 3 Mart 1924
günü hilafetin kaldırılmasından sonradır ki, geri dönüş yolu nun tümüyle kapandığını söylemiştir: "Şimdi zaferle İzmir'e gittiğimiz zaman herkes zafer neşesi
ile
Sayfa 23Kitabı okudu
Asrın Yorgunluğu
Kaybettim çıplak bedenlerin savaşını
Gül dokuyan ellerinde kalbimi bıraktım
Lavanta dudaklarına yalnızlığımı sürdüğüm
Nemli gözlerimde asrın yorgunluğu gel
Sabahın ötüşlerinde affettim tövbelerimi
Yeminlerime karıştı hüznün sarhoşluğu
Aşık doyuran sofrana beni de al
Nemli gözlerimde asrın yorgunluğu al
Kemal Ercek
Sayfa 79
Sana Veda
Gözlerin denizin maviliğinde kayboluyor
Arayıp bulmak isterken gözlerini ve seni
Yüreğimi maviye kaptırıyorum
İçim dışım oluk oluk mavi akıyor
Şayet bu sensizlik terk etmezse beni
Prangalar altında geceye karışacağım
Sesimi duyuramacağım gidenlere
Bir kavanoza sıkışıp anlamsızca yaşayacağım
Topraktan ölü yapraklar toplayarak
Kışa meydan okuyacağım soğuklara vedalara
Aldanmadan gözümden düşen yaşlara
Kuş sürüsüne kapılıp bir uçurumda onlara da veda edeceğim
Kemal Ercek
Sayfa 78
Sonsuzluk Muamması
İstanbul kıyılarını aşmıştı o gün
Sonsuzluğa
Zarif bir inci seyre daldı onu
Geçen günkü gibi
Şimal yıldızı rüyasında görmüştü sanırsam mavinin düşünü
Nilüfer ne güzel çiçekti o gün burnunda.
Ve gelgitleri olan bir denizdi sabah yıldızı
O günün nezdinde parmak uçlarına varan bir muhayyeldi
Muhayyeli içtima eden gözlerindi.
Sayfa 142 - Hemera YayınlarıKitabı okudu
lngiltere'de, Türk ordusunun zafer kazanması şöyle dursun, direnme gücü bile kalmadığına inanılmaktadır.
CumhuriyetKitabı okudu
Reişt Galip' in nutku
Milli hudutları iklimler aşırı yerlere kadar zafer içinde genişlettiler ve dahiler çıktılar, bozulan devlet nizamını düzelttiler, hükümet ve vakitsiz yok oluştan kurtardılar. Fakat onların, o sultan ve vezirlerin hepsi gördükleri işlerle o kadar mağrur oldular ki artık kendilerini efradı milletten (milletin bir ferdi olmaktan) saymayı kendileri için bir zul, bir hakaret addettiler. Hizmetlerinin mükafatı milletin kemikleri ile kurulmuş, kanları ile sıvanmış saraylarda, konaklarda, kaşanelerde yerleşmeyi tercih ettiler. Bu kanlı kemik yığınları üzerinden milletlerine hakaretle baktılar.
Sayfa 201Kitabı okudu
