Tairn, "Birinin yaşamasına izin verdim ve o da dün gece neredeyse seni öldürüyordu, Gümüş," dedi. Sonra, sanki sonuçta önemli olan tek şey buymuş gibi ekledi: "Adalet her zaman merhametli değildir."
Sayfa 331 - TairnKitabı okuyor
"Bu huysuz ejderha seni kaç kez havada yakaladı, Gümüş."
''Artık bana Violet diyebilirsin, biliyorsun."
"Biliyorum, ayrıca sana kanat liderin gibi Violence da diyebilirim."
"Bunu yapamazsın. O pisliğin beni ne kadar sinir ettiğini biliyorsun."
"Seni sinir mi ediyor? Kalp atışlarının hızlanmasına böyle mi diyorsun ... "
Sayfa 289 - Violet & TairnKitabı okuyor
Bir makine gibi güçten kesilinceye kadar çalışmalıydı. Ancak o zaman kendisini tedirgin eden kaygılardan kurtulabiliyordu.
Sayfa 22Kitabı okuyor
Eskiden hiç de böyle değildi. Hâlbuki şimdi neşesi sabun köpüğü gibiydi, hemen sönüyordu.
Sayfa 15Kitabı okuyor
On bir yaşındaydı, ama kendisini ihtiyarlamış hissediyordu.
Sayfa 5Kitabı okuyor
Gümüş Kanat
“İnsanlar yaşamak isterler çocuğum. Kendilerinden ziyade sevdiklerinin yaşamasını isterler... Fakat doğmak gibi ölmek de var dünyada. Gelen muhakkak ki günün birinde gidecek.”
Sayfa 120Kitabı okudu
Gondor! Gondor, Dağlar'la Deniz'in orta yerinde
"Eserdi Batı Yeli; dururdu ışık Gümüş Ağaç'ın üzerinde"
Ve parlak bir yağmur gibi dökülürdü eski Kralların bahçelerine
Ey mağrur surlar! Ak kuleler! Ey kanat! taç! Altın taht bir de!
"Ey Gondor, Gondor!
İnsanlar Gümüş Ağaç'ı görecek mi bir daha"'
Esecek mi Batı Yeli yeniden, Dağlar'la Deniz'in arasında?
AragonKitabı okuyor
Kalender’de Bir Gece - Μια νυξ στο Καλεντέρι[*]
Sıcak dalgasının evde durmayı olanaksızlaştırdığı kavurucu ağustos gecelerinden birinde, temiz hava almak ve açık bulursam Andoni'nin kahvesinde bir kahve içmek için Kalender'e gitmeye karar verdim.
Kalender, Boğaziçi'nin en güzel iki köyü olan -nedendir bilmem, çok beğenilen Büyükdere ya da bizim bildiğimiz adıyla Vathyrriaks bana
Tairn'in Violet'e gümüş demesine bayılıyorumm<3
Adalet her zaman merhametli değildir.
Sayfa 331 - Olimpos YayınlarıKitabı okudu
GÜVERCİNE MEKTUP
Pamuk kalplim, bir tanem, her şeyim.
Ey ışık saçarak cıvıldayanım. Zarafetini anlatmak ne mümkün! O beyazlığın, o pirüpaklığın, o parlaklığın! Kusursuz, kadife rüyam. Kanatlarının güzelliğiyle dünyayı aydınlatır, kanat çırpışlarınla göğü bulandırırsın. Ey cümle varlıkların damarlarında akan kanla dolup taşan merhamet. Ey bağışlanmış, dürüst bir yürekten gelen gözyaşlarının verdiği keder. Ey ruhumun anavatanı.
Ey ruhum.
Güce hükmeden şefkatli güçsüzlük.
Yaratılmadan önce sular üzerinde gezen sen. Tufandan sonra Nuh’un gemisinden ilk inen sen.
Bakıyorum kendime ve dünyaya, özünde sen varsın diye. Böylece sana bakmış oluyorum aslında.
Gümüş rengi saçların konfeti misali göğe yükselirken ben de uçuyorum seninle birlikte.
Biliyorum sen de hemen oracıktasın o güzel süzülüşünle, beyazlığınla.
Aziz, tertemiz ruhunla kal benimle.
Âmin! Âmin!
Seni avuçlarıma alayım, dudaklarımın bir köşesini gagala. Işık yayılsın gözlerinden ve dünyanın merkezinden. Aynı ışık ayaklarıma sıçrasın, oradan yayılsın dizlerime. İçsel ışık seli ara alsın kalçamı, belimi. Oradan ulaşsın kalbime sonunda alnıma… Dudaklarım, gül rengi gagalarında. Işığından kör olmuş, görmeyi unutmuş gözlerim.
İsa’nın Yuhanna’daki son sözlerini sarf ederim:
“Tamamlandı.”
