Hay Allah, bu hayat insandan insana değişiyo be, baba. Aynı hayatta milyarlarca cehennem, milyarlarca cennet.
Ne güzel. Ne güzel, di mi, “bizim” diyebilmek bi’ yere? Ya da birine “benim” demek, ne güzel, di mi?
Estağfurullah, ama her büyük aşkın bir bedeli vardır.
Ya, sahi, ölüler nereye gidiyo acaba? Cennet falan diyo’lar ama, ne bileyim, abi? Kaç kişi sığar ki cennete? Gerçi bi’ de cehennem var. Orası biraz sıcak ama.
Ulan, yemin ediyorum, ben okusam, bırak şairi, yazar olurdum, kızım! Boru değil, yazar! Hem, benim şu düşündüklerim var ya, eğer üşenmeyip yazsam şimdi meşhurdum, anasını satayım! Vallahi bak, roman olurdu, kızım, aklımdan geçenler. Ha, millet, “Bu ne, be? Böyle roman mı olur?” derdi belki. Ama ben her şeyi düşündüm, Nilay. Onlara derdim ki, “Ne, ulan?” derdim. “Hayat sadece sizin aklınızdan geçenler mi?” derdim. “Ne şaştınız o’lum? Bizimki gibi hayatlarda böyle cümleler debeleniyo, anasını satayım,” derdim. Ha, hatta, “Biz sizin yok saydıklarınızız,” derdim, abi. Ehe.