Noa da fakir bir çocuktu ama güçsüzler evinden değildi. Başka çocuklar ona kötü davranırlardı. Onun için Oliver'in geldiğine sevinmişti; çünkü şimdi o da kendi sırasını kullanıp, Oliver'e kötü davranabilecekti.
Senin yüzünden değil!
Oliver'ın yanaklarından yaşlar süzüldüğünü gören Noa:"Niçin ağlıyorsun?" diye sordu.
Oliver gözlerindeki yaşları silerken:"Merak etme, senin yüzünden ağlamıyorum" dedi.
"Sahi mi?.. Demek benim yüzümden değil " diye sırıtmaya başladı Noa.
Oliver sert bir sesle:"Duymadıysan bir daha söyleyeyim, sen değilsin. Yeter artık. Bana annemle ilgili bir söz daha söyleme, sonra karışmam" dedi.
Sayfa 18 - Maviçatı, Oliver ve Noa
Yerleşmiş estetik ilkelerimize göre pek güzel sayılmazdı.
Ama, benim ölçülerime göre güzeldi. Bütün sevinç ve üzüntüsü, bir Rafael uyumu içinde, bir heykelci elinden çıkmışa benzeyen ağzını belirleyen dalgalı çizgide toplanmıştı.
Toplumsal sorumluluk duygusunun oluşturduğu, kadınca istekleri gemleme zorunluluğu, doğrudan doğruya eyleme geçmelerini engelliyor, erkekçe bir otoritenin kendilerini zorla elde etmesini, gizli isteklerini gıcıklıyarak ayartmak yerine, zorla ırzlarına geçmesini beklemeye iteliyordu, ilk bakışta, gurur kırıcı, alçaltıcı gibi görünen bu olgu, belki içgüdüsel bir temel itide oluşuyor, belki de, onların dayanılmaz vahşi çekicilik ve alımlılıklarından geliyordu.
...sanatçının yararlı bir insan olduğunu ancak çocuklarla yerliler kabul edebilir!
Doğanın bize sunduğu en görkemli sanat yaratışı, yalnızca bir pareo, yani bele dolanmış bir ipten başka giysi taşımayan çıplak bir kadın, yüzyılların mirası kokmuş geleneklerle şartlanmış kafalarımıza aykırı düşer. Oysa ki, çıplaklık insan yaradılışının doğal yapısıdır.