On sekizinci ve on dokuzuncu yüzyıl Viyana'sında müzisyenlere beslenen sevgi toplumun her sınıfında aynıdır. Hemen hemen her evde haftanın bir günü oda müziği yapılır, her ailede en az bir kişi bir müzik aleti çalar, varlıklı ailelerin kızları mutlaka şarkı söylemesini bilir, kentteki korolarda yer alır.
Gel! Teslim oluyorum. Daha da eğil üzerime!
Buradayım.
Boyun eğdiren, bırakma beni! Tek sevincim, tek kederim,
Gaspet beni, koru beni, teselli et beni, ah esirge beni!