Ara ara bakışlarını kaldırarak kızdırdığı annesinin merhametli bir anını kollayan mahcup bir çocuk gibi Pera'yı izliyordu Ethem. Sonra kimseye fark ettirmeden tekrar önündeki karalamayla alakadar oluyordu. Bir ara bir şey geçirdi içinden. Çok hoştu. Sanırım şöyle bir şeydi: "Biz ezel bezminde seninleydik" dedi, "Sen hangi ara beni kendinden ayırdın?"