Anlamak için lütfen dikkatli okuyalım
Eğer îmân-ı âhiret bu geniş hânelerde hükmetse, birden samîmî hürmet ve ciddi merhamet ve rüşvetsiz muhabbet ve muâvenet ve hilesiz hizmet ve muâşeret ve riyâsız ihsân ve fazilet ve enâniyetsiz bü yüklük ve meziyet o hayatta inkişafa başlarlar.
Çocuklara der: "Cennet var, haylazlığı bırak!" Kur'ân dersiyle temkin verir. Gençlere der: "Cehennem var, sarhoşluğu bırak!" aklı başlarına
getirir. Zâlime der: "Şiddetli azâb var, tokat yiyeceksin!" adâlete başını eğdirir.
Sayfa 41 - İhtiyarlara der: "Senin elinden çıkmış bütün saâdetlerinden çok yüksek ve daimî bir uhrevî saâdet ve taze, bâkî bir gençlik seni bekli yorlar. Onları kazanmağa çalış!" ağlamasını gülmeye çevirir.Kitabı okudu
Sait Faik'in Diyeceği var
"Çok düşündüm, neden bunları yazdım, diye. Burada insanın vakti bol oluyor. Sonra anladım ki, hep var olduğunu düşündüğümüz bir okur için yazıyoruz bir hikâyeleri. Orada, bilmediğimiz bir yerde, cumbalı bir evde ya da apartman dairesinde, belki çocukları doyurmuş, çantalarını hazırlamış, yakalarını, önlüklerini takmış, sonra iki gözlerinden öpüp uğurlamış biri için yazıyoruz. Sabahın hayhuyu geçtikten sonra ferahlayacak. Belki de koşarak işe gidecek. İncire ya da tütüne. Yolda, Selçuk vapurunda iskele tarafına, bahar güneşine oturup kitabını açacak. Bizim hikâyemizi okuyacak. Mesut olacak ve huzurla saçlarını geriye atacak. Sonra da çaycı çocuğa gülümseyecek. Ha? Olmaz mı? Belki de biz işte onun için, bizi seven sadece bir okur için yazıyoruz bütün bunları.”
:D
Korkunca gözlerimi hızlı hızlı kırparım ben. Babam öğretmişti bunu.
“Arı mı geldi, kırp gözlerini. Kaçar o.
Kar yağıyordu.
Kar binlerce yıldır siyah yağıyordu.
O gün bembeyaz yağdı.
Çok temizdi.
-Anne sütünden ziyade idi.♡
Bulutlar suda dağılan yağ lekesi gibi yok oluverdi.
Annelerin acısını bilse insan;
yani etinde bir saniye hissetse,
kimse kimsenin canını yakamaz.
Ne babam olurdu ne ölüm gelirdi.
İnsanın babası varsa ölümü de var.
kitabın ilk sayfası.. sdssadsa
BU SENE HER ŞEY İYİ OLACAK
Elbise dolabı yoktu benim büyüdüğüm evde, sandık vardı yüklük vardı. Havagazı yoktu maltız vardı. Yeşil sabunla bulaşık yıkardık biz, kalaysız bakır tencerede.
Kendime matematik problemleri soruyorum. Yöndeş açıların aynı değerde olduğunu, integral hesabını, iki negatif sayının çarpımının pozitif olacağını ispat ediyorum.
Televizyonun altındaki rafta son okuduğum kitap duruyor. Yanına gidince cümleleri çekip çıkarabiliyorum.