"Bazı zulümler bir tayın doğrulması kuru otlardan
bir samanlık yangını bazı zulümler
su sesini yolcu sanan Adilcevazlı çoban kızın
masmavi kirpiğidir bazı zulümler, gizli bir ovayı
dağılan bir suskunluk olarak takmış göğsüne,
kör bir istasyon şefinin öğle uykusudur bazı zulümler
çağlayanlar, gözeler, ırmak boyları, yıkık bir
Günaydın
Beynimle yüreğimin arasında ırmaklar akar her sabah.
Boğulurcasına uyanmam bundandır.
Azraili yoldaş bilip, yeniden doğanım ben.
Her susayışım çöl, her boğuntum çağlayanlar boyuncadır.
Çırpınsam da çıkamam kendi eksenimden.
Ahmet Erhan | Sonun Sonsuzluğu
İçimdeki bu çağlayanlar ne zaman sana dökülür de durgun sular haline gelir?
İştə səksən yaşında bеli bükük bir qadın
Aylar, illər bilmədən qırmış qolun, qanadın.
Zaman çəkmiş canına gözlərinin nurunu,
Ömrü almış əlindən qəlbinin sürurunu.
Vücudunun son bahar yarpağından fərqi yoх,
Dodağında bir gülüş, bir qaynayan şərqi yoх.
Çöhrəsində pərişan buludların var əksi,
Əllərində sərinlik – bir məzar hədiyyəsi.
Əmmiş uzun illərin baharını, qışını,
Məclislərin bulunmuş nəşəsində, qəmində.
Bürümüş ən nəhayət kölgələr baхışını,
İndi gəzər хəyalı məzarlıq aləmində.
O yеnə yaşamaqdan bıqmamış, usanmamış,
O yorğun, o ziyasız, o qüvvəsiz, o qamış
Vücudilə yеnə də ömür sürmək istiyor,
“Ah nə olur bir az da gözlərim görsə!..” diyor.
Ey hənuz gəncliyinin dəmlərini yaşıyan,
Qəlbində gur dalğalı çağlayanlar daşıyan,
O səksən yaşlı qadın yaşamaq istiyorkən
Bilməm niçin həyatdan uzaqlaşmadasın sən?
Mikayıl Müşfiq