Neden Mutlu Değiliz?
Bir insanın huzuru ve mutluluğu, kendi içinde bir düzen kurmasına bağlıdır. Pek çok kimse, iç dünyalarında bir nizam, bir düzen kuramadıkları için sıkıntılı, bunalımlı, stresli oluyorlar. Yunus ne güzel söylemiş: “Bunca varlık var iken gitmez gönül darlığı.” diye. Huzur, içte sağlanan bir dengenin meyvesidir. Dünya bir
Çürüyoruz
İğnenin ucu kendisine batınca sesi çıkmaya başlayan Fetö artıklarından da; sırf menfaatine diye adaletsiz durumları dini söylemlerle meşrulaştırmaya çalışan din adamlarından da iğreniyorum.
Normalde umursamadığı halde siyasi prapagandaya dönüşebilecek problemleri gündeme taşıyan ve bu şekilde muhalif olan muhalefetten de; sadece işine geleni duymak ve görmek için kırk takla atan yandaş seçmenden de nefret ediyorum.
Hayattaki tek amacı egosunu tatmin etmek olan bu haseple tanınmış olanlarla özdeşim kurarak kendisini kaf dağının üstünde gören kibir abidelerinden de; sanki hiçbir şeyi umursamıyormuş gibi salaj kıyafetlerle takılan hatta buna dini bir yaşantı ile süslemeye çalışan ve arka yüzde "ben bunları aştım" mesajı vermeye çalışan softalardan da tiksiniyorum.
Akademik diplomalarını bir bilinç sıçraması alameti sayan ve insan türünü diploması ile aştığını zanneden diplomaperestlerden de; "okul okumayıp zengin oldum" söylemini hayatının mottası yapan ve her konuşmayı buraya çekerek kazandığı paralardan övünerek hayatın yegane gayesinin para kazanmak olduğunu söyleyen gurmelerden de hazz etmiyorum.
Bu devlet, ekonomisi ve askeri kuvvetleriyle gelecekte kendine yer bulabilecektir ve fakat o devlet, ahlak ve nezaketten yoksun olarak içi boş bir kara parçasını ifade edecektir...
Bir gün, Yunus Emre manevi arayışına başlar ve derin bir içsel dönüşüm yaşamak istediğini hisseder. Arayışına rehberlik eden Taptuk Emre, Yunus Emre'ye bir öğüt verir. Taptuk Emre, içsel gerçekliği bulmak ve olgunlaşmak için bir odun parçasını taşımasını söyler.
Yunus Emre, bu öğüdü kabul eder ve yolculuğuna başlar. Her gün, Yunus Emre bir
Kavgada söylenmez
Franz Kafka en yakın arkadaşı Max Brod' la tatsız bir olay yaşadıktan sonra şöyle der: "Beni üzecek gücü sana verdiğim için kendimden özür dilerim."
Çocukluğumuz…
Hani o okula ilk başladığımız zamanlar…
Öğretmen derste bize bir şeyler anlatmaya çalışırken pencereye kayan gözlerimiz ve ders vakti bomboş gözüken bahçede oynayan hayallerimiz… Teneffüs zili çaldığında kalabalığa yakalanmamak için depar atan bacaklarımız… Düştüğümüzde kanayan dizimize rağmen pes etmeyen inatçılığımız…