Kar yağardı, ağlardık
kuşlar bile dallarında donardı
umarsız bir zamandı, nasılsa vardık
yakamızı bırakmayan olanca sıkıntıylan
niçin sormazdı kimse,patlamış dudaklarımı
gözlerimizden yaşlar akardı
ne sevdalardı, ne de yatışmaz açlık
yüreğimizde yanan tanınmaz acılardı
ezberlenmiş bir sokaktan geçermiş gibi
zifiriydi karanlık yaşamadan yaşlandık
sanki 1 dağ başında yalnız kalmış bahardık
üstümüzden zemherinin korkusu eksilmezdi
Ümit Aktaş