Allah
İdrake yol açmış geceden gündüze Allah
Güldürmesen öz gönlünü gülmez yüze Allah
Dünyaya şafaklar gibi Tanrım sepelenmiş
Kalbin gözü yanmazsa görünmez göze Allah
*
Allah biliriz cisim değil ya nedir Allah
En yüksek olan hakta hakikattir Allah
Dondunsa tekamül ve güzellikler önünde
Derket bu taaccübde bu hayrettedir Allah
*
İnsan da büyük gizlidir
Gözüm,
İki gözüm, seni özlemiş seni aramış yıllarca.
Kulaklarım,
İki kulağım sesine hasret kalmış koyaklarda türküler eşliğinde.
İçim,
Tâ içimde en derinlerde.
Işıklar sönmüşte sağa sola çarparak incinmiş yara bere içinde.
Aheste aheste atarken adımlarmı, hep seni arıyordum, kimsesiz dağ yamaçlarında ,bir çobanın ayak izinde.
Sesinin karıştığı
ben hep ufak tefek bir kız çoçuğu oluverdim, bu yüzden de çıkamazdım uzun boylu ağaçlara. Erik ağacım bile doğrusal bir ağaç değildi. Bir uçurumunda kenarında yatay şekilde yer alırdı. Ona resmen tırmanmıyor, yürüyerek en tepesine çıkıyor, yatarak kırmızı erikleri keyifle yiyordum. Bu baya komikti ve arkadaşlarımda bu duruma fazlasıyla güler, aslında bir ağaca tırmanma başarısını gerçekleştirmediğimi iddia ederlerdi. Bu yüzden de içten içe kendimi yetersiz olarak tanımlamaya başlamıştım. Ta ki eriklerden gözümü ayırıp aşağıya büyük karanlık uçuruma bakana kadar..
“Yeşeren bir ağacım dünyada, kuruyup gittiğimde kim bilecek?”
İnsanlar görmezler. Kendi kendine yeten şeyler hep görmezden gelinirler. Bir ağacın sesi çıkmaz, sen sulamazsan yağmur sular, sen sevmesen kuşlar konar dalına, sen ısıtmasan güneş ısıtır içini. Ama kendi için yaşasa da hep fedakardır ağaçlar. Önce köklerini güçlendirir, bir kaynak arar kendine. Sonra yeşillenir. Oksijen salgılar insanlar için,
Benden darağaçları
kurdunuz
insanları asmak için.
Benden kanlı sultalara tahtlar
yaptınız
insanları ezmek için.
Benden zindan kapıları
yaptınız
insanları susturmak için.
Ben bir ağacım demeye
dilim varmıyor....
Ağaçname
Mavibullarım.
"İşlerim vardı dışarı çıktım her şeyi hallettikten sonra babama uğradım. Konuşurken mimiklerini izlemeye başladım yüz hatlarını, alnındaki kırışıklıkları ve gözlerinin altındaki torbaları kazıdım beynime. Meğerse büyümüşüm babam da yaşlanmış. Bunu fark ettiğim an acı bir gülümseme belirdi ruhumda, yüzüme yansımayan. Babamın dudaklarından dökülen ama işitemediğim kelimeler karşısında sadece düşünebildim. Eskiyi, şimdiyi ve daha gelmemiş olan günleri. Sonra ölüm koktu hislerim, ürperdim. Babam dedim o da bir gün gidecekti. Ve ben bodrum katındaki korkunç hidrafor sesiyle yalnız kalacaktım. Bir başıma üstelik çaresiz. Benim çınarım benim babam meyvesi olmasa bile gölgesinin yettiği koca dünyam koca ağacım."
Tu vas me détruire (Beni Mahvedeceksin)
Şu an okuduğum kitabın 1988’deki Fransız yapımı muhteşem müzikalini kitap bittikten sonra YouTube’dan izleyeceğim umarım 😍 Kitap harika ve bu şarkı sözlerine bayıldım, müzik ve şarkıyı da 💜 Müzikalin linki youtu.be/9xzI9VLK_A0?si=...
Şarkının olduğu bölümün linki youtu.be/MZ-9-sAaNT0?si=... 🎥 💜
Beni
bardağını getir de çay koyayım
bir dikili ağacım yok, sana çay koyayım
Sen anlat ben çay koyayım
Çay içeceksek ben uyumayacağım.