Gümüş çizgiler çekmek istiyorum
Bulutların etrafına
Yeni başlangıçlar istiyorum
Her tökezlediğim hayata
Mavi, mor ya da beyaz değil
Gümüş bir başlangıç vereceksiniz bana
Bir parça da sevgi
İyi başlangıçlarda hep olması gerekiyormuş
8. Hikaye Tamamlama Etkinliği
Hikayemiz bu ileti altından yürütülecektir.
Katılımcı sırası ve yorumlar için: #11646309
NigRa
Saat gece yarısını çoktan geçmiş "yarım" diye belirtilen 12.30'u göstermekteydi. Akreple yelkovan iki ayrı uçtaydı, kavuşamayan iki aşık gibi diye düşündü. Sonra aklı yine yarım kavramına kaydı. 24'ün yarısı 12
Üç çocuğun sahiplendiği, üç ağaç...
Bir çocuk, adı Yusuf idi,
sarı saç, mavi göz, cılız biri
herkesin bildiği
güya mahallenin haytası idi.
Üç arkadaş edindi,
Binalar ortasın bir arsada
gözüne -üç badem ağacını kestirdi.
Salemin çöküş dönemi;
Geleceğe dair bütün umutları kırılır
Tırnak ve dudak içlerini yemeye başlar
İnsanlara karşı fazla acımasız olur
Kendini hep yetersiz hisseder
Küfür ağzından düşmez
Sürekli uyur
Yemek yemeğe üşenir
Kitap okuyamaz
Depresif şarkılar dinler
Sürekli öfkeli olur
Kırık cam parçası görürse avuç içlerine çizgiler çizer
Kahveyi abartır..
Kırık çizgiler, İkinci Yeni şairlerinin sevdikleri ve anlamaya çalıştıkları Klee ve Kandisky gibi ressamları da hatırlatır.
Alacaklım çok benim
GECEYDİ.
VE
KALBİMİ ÇIKARTTIM YERİNDEN
Gün yaşandı ve tüm bir gün daha gitti ömürden, tabiiki benim kalbim nasılda sarıp sarmalanmış kutusunda beni bekliyordu. En çok kahrımı çeken ve üzerindeki çizgiler de her gün seferlere çıktığım ahşap masam tüm bağrına basmışlığı ile beni çağırıyordu. Ocakta demini almamış çay sabırla tıkırdıyor; evimin sessizlikten dili damağına yapışmıştı. Ben hayallerimi ıslatıp ıslatıp bırakıyordum, penceremden görünen koca Erciyes’in gelinliğe benzeyen buz gibi karına...
Ekmek kırıntılarımın daimi misafiri olan serçelerimin umduğunu bulmuş olmalarının verdiği bir huzurla seyrederken sokak lambalarının sis perdesini araladım cesur ellerimle...Aç sokak kedilerine rastlama korkum da yok değildi hani ... Aklımın tavan arasında tozlanmış bir sürü anı beni süngülercesine dürtüyordu. Yaşarken ki duyumsadığım boşuboşunalığı teraziledim, kırptım, duvarlara çarptım, anılarımla düştüler bir denklem kargaşasına...
Yine yazdım, alfabe intihar etti.
Yazmadım. Ruhum darağacının altına bacağı kırık sandalye çekti.
Eyy! hayat yapıştığın yakam gırtlağıma kadari ilikli
Alacaklım çok benim.
Sonay Karasu