Yaşamak için hiçbir sebebiniz kalmadığında, komik bir şey olur. Varlığınız, tüm keskin kenarlarını kaybeder. Artık dik düşüşler, tırmanacak tepeler yoktur. Renkler, etrafınızdaki her şey, aynı gri tonda resmedilmişcesine anlamsız şekiller ve görüntülere dönüşene kadar bulanıklaşır ve birbirine karışır. Sizi şaşırtabilecek ya da o eski neşe ve korku anlarını yeniden canlandırabilecek hiçbir şey yoktur. Hiçbir insan sizin kadar hissiz ve kayıtsız olamaz. Ve sonra, kendinizi bu uyuşuk, monoton rutine bırakmak üzereyken, bir şey kopar. Yeter, dersiniz.
Alexandra Monir