Musa Peygamber'in Hikayesini Hatırlayın
Hikaye Mısır'da geçer. Mısır'ın yerli halkı kıptilerden biri ile azınlık israiloğullarından biri ile kavga etmektedir. Musa kavgaya karışır ve kendi soyundan olanı savunma refleksiyle attığı bir yumrukla istemeden kıpti'nin ölümüne sebep olur. O artık bir katildir ve yargılanmak üzere
beni boşluğunda tutuyorsun. dişlerin omzuma çürükler kazıyor. sıcak, titreyen vücudunu hissediyorum. benimkiyle aynı hizaya geliyor. solgun dudaklarının, morfininin damarlarımda serbestçe dolaştığını hissetmeme izin ver. senin için acı çekmek, gözlerim kapalı kendimi attığım bir uçurum. sen tüm bunları ve daha fazlasını biliyorsun. o alaycı
Uyananlar, illüzyon gösterisine kurban verildiler
Yaşarken ölün diye diye sağ bırakmadılar bizi.
Ölüyken sağ gibi yaşayanlara kurban ettiler özgürlüğünüzü.
Dualarla, niyazlarla, meditasyon ve esmalarla. bilincimizi yok ettiler
Biz olmamıza izin vermediler, siz ölünce tanrı doğacak diye.
Bilmek için yola çıkanlara, kendilerini tanrının sözcüsü gibi tanıttılar ve tanrının kendi içlerinde olduğunu
Bitti O Şiir Başka Mısra Gerekmez
Bir duruşu olmalı insanın,
bir bakışı, bir anlayışı,
bir aşkı, bir davası olmalı.
Gökyüzüne bakmayanların
kalbi daha çok kirlenir.
Ve insan en çok göğe vurgun.
Sonra zifiriliğe, şiire
ve hep Allah'a....
Kendime Düşünceler
Dünya Edebiyatının en önemli eserlerinden bir tanesi olan 
Suç ve Ceza'yı çoğumuz okumuş veya hakkında bir şeyler duymuşuzdur. Tarihi çok net hatırlamamakla birlikte sanırım 2021 yılında okumuştum. Kitabı okuduktan sonra "bugüne kadar yazılmış en kitap" olduğu düşüncesi güçlü bir şekilde yer etti bende ve aradan geçen yıllar ve okuduğum
Bitti o şiir başka mısra gerekmez
"Bir duruşu olmalı insanın.
bir bakışı, bir anlayışı, bir aşkı, bir davası olmalı.
Gökyüzüne bakmayanların kalbi, daha çok kirlenir.
...ve insan en çok göğe vurgun.
Sonra zifiriliğe, şiire...
ve hep Allah'a.
Uçmayı öğrenmeden, göçmeye mecbur kalmış bir kuş gibi kalbimiz.
Ah şu yalnızlık kemik gibi ne yana dönsem batar.
Çünkü kırıldım, aç uçlarıma kadar.
Şu küçücük kalpte nice hakkın yüklü.
Beni kabullen, kendini yanına al, gidelim.
Çıktığım her yerin kapısını sert kapatmamla tanınırken,
senin kapın çarpmasın diye arasına elimi koydum.
Şimdi yoksun üstelik uzaktasın.
Ellerin yapayalnız biliyorum.
Gözlerin dalıyor yine.
Hep benim için olmalı.
Yine de biri çıksa, nasılsın dese alışkanlıkla iyiyim diyeceğim.
Neyse...
Bitti o şiir!
Başka mısra gerekmez.
Cahit Zarifoğlu