Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.13
Baba uzun zaman önce ölmüş, anne dul kalmış, 29 yaşında. Hayatı Güzeltepe’nin sokakların ibaret. Tek bildiklerimiz bunlar. İsmi bazen Erkan, bazen Mahmut kimi zamansa sessizlik, boşluk gibi bir şey. Hayatını sadece parklar etrafında çember çizmekten ibaret olduğunu sanan, yıllarını hapseden bu evden kurtulmak isteyen ve kendi yolunu izleyip uzun bir yürüyüşe çıkan bir hicretin hikayesi.
Kolay olmayacak bu yürüyüş elbette. İnsanın üzerine çöken karabasanlar, çantasından cüzdanına neyin varsa isteyen tekinsiz kahkahalar, kendi kendini köpeği olan Mahmutlar, isme değil numarana bakan polisler, çaresizliğini anlamaya çalışan doktor Selmalar, geveze hasta yakınları, jandarmalar, karakollar, halklar, dağlar.
Niye çıkmıştı ki bu yola? Niye hala sürüyordu? Aradığı hayat bu muydu
Ayhan Geçgin'in Son Adım adlı romanının ilk basımı 2011 yılında yapılmış.Okuduğum kitap, 2015 yılında yapılan 3. basım.Ne kadar uzun zaman bekletmişim kitaplığımda.
Romanın ilk dikkat çekici özelliği, çok da alışkın olmadığımız "sen anlatıcı"ya sahip olması.
Alisan, babasından kalma bir dairede, babaannesi ile yaşar. Öz
Bazı yazarlarla aramızda özel bir bağ var. “Ne yazsa okurum” demenin dışında her cümlesinde bizden, içimizden, hayatımızdan bir şeyler bulduğumuz yazarlar. Ayhan Geçgin benim için bu yazarlardan biri. Buz gibi anlatamıyla, mesafesiyle fakat bir o kadar da çarpıcı yalınlığıyla beni metinlerine bağlıyor. Hiçbir karakteri süslü değil, hiçbir olayı abartmadan olduğu gibi yazıyor, yalın ama derin kalemiyle hayran kaldığım bir yazar.
Gençlik Düşü’nde yazar olmak isteyen karakterimizin sancıları bize eşlik ediyor. Yazamıyor, çalışamıyor, bekliyor fakat bu bekleyişe yazmaya çalıştığı kitabı da ortak ediyor. Üniversiteye başlayan gencimizin arayışlarını ve savruluşlarını Ankara manzarasında sunuyor okuyucuya.
Hiç sıkılmadan okuyacağım bir isim Geçgin.
ODTÜ felsefe bölümü mezunu Ayhan Geçgin kaleminden sıradışı bir eser. Pek tanınan bir yazar olmasa da 2011 yılı en iyi roman kategorisinde 4.sıraya yerleşmiş. Kaleminde Yusuf Atılgan, Oğuz Atay tadı var. Dil olarak, karakter kendi hayat öyküsü ve psikolojisini anlatırken sanki, yaşayan değil de şahit olan ikinci şahıs dili kullanması esere akıcılık vermiş. Göç eden, kimlik bunalımı ve uyum sorunsalı yaşayan bir bireyin zamanla amaçsızlaşması, duyarsızlaşması ve yalnızlaşmasını, gündelik hayat akışında öyle ince ince nakşetmiş ki yazar, büyük bir keyifle okuyor insan. Bazı cümleler var ki gerçekten çok vurucu. Sürekli hayatı sorgulayan ifadeler...
160 syf.
·
Puan vermedi
Kitaptaki karakterimizin düşünce yapısının derinlerine vardıkça aklıma hep günümüzdeki apolitik gençler/insanlar geldi. Her şeyi siyasete bağlayan ben tabi ki bu kitabı da bağlayacağım. Bir şeylerin yanlış olduğunun farkındalar fakat neyin, niçin yanlış olduğunun ve çaresinin ne ve nasıl olduğunun bilgisinden mahrumlar.
Tıpkı apolitik gençlerimiz gibi baş karakterimiz de yanlış giden hayatından memnun değil, bir şeyleri değiştirmek istiyor ve bir gece düşünmeden kendini yollara/uzun bir yürüyüşe vuruyor. Tam olarak neyi, niçin yaptığını bilmiyor. Sürekli bir anlam arayışı, bir amaç arayışı içerisinde fakat cevabı bir türlü bulamıyor.
Ben kitaptan şunu anladım: Bir şeyleri değiştirmek için eylem kendi başına yeterli değildir. O eylemi neden istediğini ve eylemin sonucunda neyi amaçladığını iyi düşünmek gerekir.
Buradan günümüz apolitik gençlerine naçizane tavsiyem ise: Kendinize bir ideoloji edinin ve bu ideolojiyi sağlam temeller ile inşaa edin.
"İnsan bir hiç değildir. "
Son Adım iç dünyası ile mücadele eden, hayatın hem içinde hem dışında gibi yaşayan, bir yere ait olmak, olmamak arasında savrulan, bulunduğu topluma yabancılaşan, boşluğa düşen, hayatından, çevresinden, ailesinden memnun olmayan Ali İhsan’ın hikayesi…
Farklı bir anlatım tekniği var. Sen dilini kullanarak hem okuyucuyu hikayenin örgüsüne katıyor, hem dışında tutuyor. Hüzünlü bir dili olsa da merak uyandıran, sorgulayan, sorgulatan, düşündüren etkileyici bir hikaye örgüsü var ve kopamıyorsunuz kitaptan. Babaanne ile yaşadıkları ve sonrası; iki farklı hikaye, iki farklı kitap adeta… Öyle bir sonu hiç beklemiyorsunuz. Bireysel bir yaşayıştan, toplumsal bir yaşayışa, politik konulara geçmesi, bazı yaralara parmak basmasıyla kitap farklı bir şekilde son buluyor.
İyi okumalar dilerim.