Yakup Kadri okumaya Yaban ile başlamıştım. Romanın sürükleyici, samimi üslubu beni diğer romanlarını okumaya itti doğrusu. Romanda üç farklı dönemin kuşak arası çatışmaları işlenmekte. Bunun en açık örneğini Naim Efendi üzerinden verebilirim. Kendisi gelenekçi olup ailesinin ellerinde oradan buraya sürüklenmiş, onların düşünce tarzlarını anlamlandıramayan, sonunda yalnız kalmış biridir. Başlarda Cumhuriyet kuşağı olan Seniha'ya katlanmak epey zorladı beni. Yarıda bırakmayı bile düşünmüştüm. Onun Avrupai tarza, alafranga hayata özenmesine bir noktada hak vermeye çalıştım fakat yine Naim Efendi'nin sözüne geldim "Bir çocuğun içine bir utanma kabiliyeti vermediniz mi, alafranga olsun, alaturka olsun, hiçbir terbiye usulünün faydası yoktur" fakat sonralarda onun mal düşkünü, taşkın hallerine alışmaya başladım. İnce ruhlu insanlara ayrı bir ilgim olduğu içindir ki Celis'in çevresini ne kadar beğenmesem bile (sonlara doğru Naim Efendi'den başka kıymetini bilen olmadı tam olarak, alaycı bir üslup vardı hep) düşünceleri beni hep etkilemiştir. Başlarda görülmeyen ve hep merakıma sebebiyet olan hayalat karakterimiz romanın sonunda ağırlığını koyarak bitirmesi beni çok rahatlattı.
