Bazen bazı şeyleri yaşarsın kimseye söylemeden, anlatmadan sadece içinde yaşarsın ama bir yerden sonra içinde yaşadıkların ağır gelmeye başlar ve bir yerde yazmaya başlarsın... Bir kağıda bir deftere bir yerlere karalarsın içinin karanlıklarını. Ama yazdıklarında bile kendi kendine anlatmak istemezsin kimseye anlatamadıklarını, kağıtlarında seslendirirken bile ağır gelir ve birilerine duyurmaya çalışırsın işte böyle durumlarda konuştuğun mektuplarını kimse duymayacak, okumayacak. Zaten bazen okunsun diye değil içindekiler seni boğmasın diye yazarsın. O yüzden bu mektupların bir sahibi olmasına rağmen gidecek bir adresi cevabının gönderilerceği bir karşı adres yoktur. Yazmışsındır, rahatlamışsındır isimsiz adressiz kalır bir köşede.
Evet itiraf ediyorum benim de asla postacının kapısını çalmayacak olan bi alıcıya yazdığım mektuplarım var...
