Ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar
Kitaplardaki yalnız karakterleri okumayı seviyorum. Onların dönüp içlerine baktıklarında karşılaştıkları o koca boşluğu okura ifade etme şekilleri beni mest ediyor adeta. Kitapta bir isimleri olmasa bile cümleleri günlerce zihnimi tırmalıyor ve kendimi onları anlarken buluyorum.
Bu kitapta da biz, isimsiz karakterimizin yazdıklarını okuyoruz. Kendisini gölgesine anlatmaya çalışan bir adam düşünün. Yaşadıklarının yalan olmadığını, duvara düşen gölgesine ispat etmek için yazan bir adam... Gölgesi tarafından anlaşılmak isteyen bir adam... Kafasının içinde tutsak kalmış, bugünde mi, geçmişte mi, gelecekte mi olduğu belli olmayan, hayalde mi, gerçekte mi yoksa bir rüyada mı yaşadığını kestiremeyen bir adam... Tüm hayatını bir salkım üzüm gibi avuçlarında sıkmak isteyen bir adam... Aynaya baktığında gördüğü yüz bile kendinin değil, işte öyle bir adam.
Kitaptaki anlatıyı çok kuvvetli buldum, yazarın betimlemeleri muhteşem. Ben bir metinde cümlelerin tekrarına başvurulmasından çok hoşlanırım ve bu durum sanki şiir okuyormuşum hissi uyandırır bende.
Kitapta karakterin dikkatini çeken ve sürekli yinelediği ayrıntılar da çok hoşuma gitti. Ağacın dibindeki yaşlı adam, yaşlı adama gündüz sefası çiçeği uzatan kadın ve daha nicesi...Adamın ayrıntılara olan takıntısı bana 
Suç ve Ceza kitabından şu cümleyi hatırlattı. "Ayrıntılar mahveder her zaman her şeyi."
Sonra afyon ve afyonun verdiği sarhoşluk...
Kör Baykuş benim diken üstünde,soluk soluğa okuduğum bir eser oldu. Herkese tavsiyemdir, keyifli okumalar.
