Başqalarının 1 günə bitirdiyi əsəri 18 günə bitirdim) Həyatın bizə yüklədiyi işlərdən ancaq vaxt tapa bildim.
Əsəri bəyəndim. Fikirləri demək olar ki məni yanıltmayan birinin tövsiyəsi ilə başladım və "yaxşı ki oxudum" dediklərimdən oldu. Həcmi böyük olsa bəlkə də oxumaqda çətinlik çəkərdim.
Çünki açığın desəm rus ədəbiyyatları yorur məni, indiki dərsliklərimizin əksəriyyəti də Sovet dövrünün artıqlarından yığılmış dərsliklər olduqlarından bu ölkənin məhsullarından tamamilə qıraq durmağa çalışıram. Qısaca bu üslubdan, köhnəlikdən təngə gəlmişəm. Bədii əsərlərlə nə əlaqəsi var bilmirəm.Şedevr əsərlər ola bilərlər, amma necə ki hər kəsə hörmət edirəmsə, inanıram bu şəxsi fikrim də sakit qarşılanar.
Amma Tolstoy kitab yazmayıb sanki sizi yazıb. Mən oxuduqca özümü baş obrazın yerinə qoydum. Gələcəkdə ailəmə, insanlara sadəcə yük olsam necə hiss edərəm?
Ya ağır bir xəstəlik yıxsa məni, aram-aram parçalasa nə hisslər keçirərəm. Duyğulandıracaq qədər dərin deyil də, düşündürəcək qədər möhtəşəm idi.
İvan İlyiç'in Ölümü 
Lev Tolstoy
Spoiler olabilir.
Öncelikle kitap Tolstoy'un diğer kitapları gibi güzeldi. Yazar'ın yaşadıklarını,hisslerini görmek, eskiden de olsa seni anlayacak bir kişilerin olduğunu düşünmek güzel hissti. Ama bir şey vardı kitapta. Kitabın başlığında yazarın annesine bağlılığını gördüm sevgisini gerçekten hiss etdim. Ama Moskov'ya gittikten sonra sanki annesine soğuk oldu. Annesi öldüğünde yazdığı duygular nedense bana sahte geldi. Soğuktu. Anneleri ölür ölmez hiç yokluğnu bile çekmeden hayatlarına devam ettikleri hissiyatını verdi bana. Bir insan ölünce bu kadar kolay yokluğuna alışa bilirmi ki insan? Ben alışamam...
Çocukluk Lev Tolstoy
