Simon, melek Michael, bir kral ve bir tüccarın başından geçen olayların detaylarında sevgi ve merhametin portresi gizlenmiş dört hikayeden oluşan #insanneileyaşar eserini üçüncü kez #okudumbitti
Okura kendini sorgulatması, insana yakışır bir ömrün temelini oluşturan değerleri hatırlatması müthiş bir etkiyle yüreğe iyilik tohumları ekiyor. Gündelik hayatta takıldığımız ve hiçbir önemi olmayan şeylerin cazibesine kapılıp Ân'larda asılı olan iyiliğin mucizesinden mahrum oluşumuzu ve mahrumiyet yaşatmanın bizlere verdiği kayıpları gözümüze sokmuş Rus yazar Lev Nikolayeviç Tolstoy.
Toltstoy’un yokluk nedir bilinmeyen bir kesimin ferdi olmasına karşın ve hatırı sayılır mal varlığına tezat, edebiyat dünyasına kazandırdığı eserlerinde yoksul insanların yaşamlarından olaylar örgüsü kurgulaması ve bu olayların gerçekliğe yakın tonunda hikâyeler olması ne ilginç. Yüreğine Tanrı inancının, dolayısıyla da sevgisinin düşmesi üzerine maneviyat yükselmesi mi desem yoksa vicdan muhakemesine düştüğünden mi bilemem ama tebdili kıyafet alt tabakaya sızması, gözlemlemesi ve kitaplarında fakir karakterlere tamah ettirmesi, zengin olana dokunmamış olması kitaplarında dünya görüşü olarak terazide bi dengesizlik söz konusu diyebilirim.
Şöyle ki ; Fakir kesime verdiği nasihatlerden : #alıntı
"Sana küfrederlerse, susacaksın, biri sana tokat atarsa öteki yanağını çevireceksin; hak ettiğini düşünüyorsa bir daha vursun"
Yarım asır mutluluğu aradık, zenginken hiçbir şey bulamadık; şimdi hiçbir şeyimiz yok, başkasının yanında yaşıyoruz ama öyle bir mutluluk bulduk ki daha iyisini istemiyoruz"
