"Gözü peklik, özgür bir kafa, geniş görüşlülük demektir yetenek..."
Çocukluğumun tiyatro gecelerine gittim. Sevgili dedemin tiyatro sevgisi sayesinde her ay ailece gidilen Ahmet Vefik Paşa tiyatrosu. Giderken herkesin pek şık olduğu çıkışta da mevsime göre sahlep, dondurma keyfi yapıldığı güzel anılar...
Gelelim kitaba; öncelikle karakterlerin isimleri okurken karışıyor bu nedenle sürekli başa dönerek kitabı okudum. Aslında çok karakterde yoktu ama Rus romanlarının genel sorunu olan aynı kişinin birkaç adla anılması da kafa karıştırmaya yetiyordu.
Ah Vanya Dayı ne alemsin sen? Zaman zaman güldürdün, çokça da düşündürdün... Kitaptaki tüm karakterlerin ortak paydası ise boşa harcanmış zamanda geçirdikleri amaçsız hayatlarında imkânı olmayan aşkları ile kaybettikleri fırsatlardan dolayı oluşan umutsuzluğu anlatıyor.
Hep başkaları için yaşamış insanların kitabı. Pek de yabancı gelmedi doğrusu... Kendi amacı olmayan insanların durup hayatlarına baktıklarındaki mutsuzluk... Oysa ki hayatlarının başlarında bu romanda olduğu gibi tüm insanların da idealleri, hayalleri vardı... Ve fakat; günün birinde senin olmayan idealleri yaşarken bulduğunda kendini iki çare içinde buluyorsun... Ya bu deveyi gütmeyi ya da bu diyardan gitmeyi... Pek çoğumuzda olduğu gibi karakterlerde ne yazık ki gitmeyi başaramıyor... Sonuç olarak da çalışma perdesine saklanıp ölümü beklerken buluyorlar kendilerini...
Ya Çehov da bu romanı şöyle yazsaydı; demeden edemiyorum. Kahramanlar hayallerine, ideallerine, aşklarına ulaşmak için bir adım atsalardı? Sonuç çok farklı olurdu değil mi?
Ben kitabı beğendim, takdir sizlerin. Keyifli okumalar dilerim.
