Jan Dark’ın son sözü
PAPAZ (Cellat’a): Ateşi tutuştur Cellatbaşı. Bu kadın yakılacak.
LADVENU: Edepsiz! Kılavuzun Tanrı olsa, kurtarmaz mıydı seni?
JAN: Tanrının hikmetine aklın ermez senin. Beni ateşlerden geçirip bağrına basacak. Çünkü öz evladıyım. Aranızda yaşamama layık değilsiniz sizler. Sana son sözüm bu işte.
Jan Dark
Bıçak gibi kesildi
Sağ olan da, var olan da bilsin ki, sabır ümitle beslenir. Hem vallahi, hem billahi, Asır için ümit, oğlu doğuncaya kadar var olmadı.
Tam on yıl boyunca babasından nefret ederek yaşamak zorunda kaldı. Onunla aynı evde bulunduğu her andan, onunla aynı sofrayı paylaştığı her andan, hatta onunla aynı havayı soluduğu her andan nefret etti. Bu nefret onu olgunlaştırdı.
Kaskatı biri oldu.
Bu katılık, babasının ölümünü seyrettiği an, geçti.
Bıçak gibi kesildi.
Cellatbaşı olmak istediğinde daha yirmi altı yaşındaydı. Öyle kolay değildi, makam sahibi olmayan bir babanın oğlunun cellatbaşı olması. Önce bunun diyetini ödetirlerdi insana. Eğer cellatbaşı olmak istiyorsa, er meydanında, babasının Onur Savaşı’nı yönetmesi gerekiyordu.
Hiç tereddüt etmeden kabul etti.
Sayfa 126 - Cadı YayınlarıKitabı okudu
Bunu da bir yerden çıkaracağım
KUBBE ALTINDA
Sultanların sultanı Birinci Abidin her sabah
Topladı vezirleri kubbealtına
Vezirler varıp el pençe divan durdular
Ferman buyurdu hazret oturdular
İşte tam bu sırada Önemli bir şey oldu
Haddini bilmez bir sivrisinek
Haşmetlinin burnuna kondu
Zaten o sabah heyheyleri üstündeydi Sultanımızın Birdenbire parladı Şimşek gibi çaktı Gök gibi gürledi Ağaları Beyleri Paşaları Bir güzel azarladı
Vay efendim vay Bu sinek nasıl girerdi huzura ulu orta Sordu soruşturdu Verdi veriştirdi
Vezirlerde bir telaş bir öfke
Hepsinin alı al moru mor
Vay alçak sinek
Vay namussuz sinek
Nerden kondu efendimizin burnuna
Bostan korkuluğu mu ki bunca kişi
Derken efendim Ferman buyurdu hazret
Seğirtti cellatbaşı Vurdular sineğin boynunu Kurtardılar devletlinin o kallavi burnunu
KUBBE ALTINDA
Sultanların sultanı
Birinci Abidin her sabah
Topladı vezirleri kubbealtına
Vezirler varıp el pençe divan durdular
Ferman buyurdu hazret oturdular
İşte tam bu sırada
Önemli bir şey oldu
Hiçbir cellatbaşı ölümden korkmazdı. Aldıkları her canla kendileri de ölür, gün geldiğinde Onur Savaşı’yla canlarını vermeye hazır olurlardı.”
Sayfa 114