Dolduğumu hissediyorum, kafamın içindeki düşüncelerle boğustuğumu, artık ayağa kalkacak gücüm olmadığınıı..
Oysa güçlü kızdım ben, hayat bana bin kere kapısını kapatsa da her seferinde ayağa kalkmayi öğrenen bir kızdım.. şimdi ne oldu bana, neden nefes alamadığımi hissediyorum, neden odanın ici beni boğuyormuş gibi, sıkıştıriyormuş gibi..
Ne oldu kendi kendime verdigim sözler, ne oldu o güclü kıza, hani hicbir sey onu deviremezdi. Oysa simdi kucucuk kiz cocugu olmus, sevilmeyi bekleyen, elinin tutulmasini bekleyen aciz birine dönüşmüş.
Umudun bittigi yer burasi mi? Eğer burasıysa korkuyorum. Benim hic umudum bitmezdi ama artik korkuyorum. Kendi kendime sığamamaktan, düşersem kalkamamaktan korkuyorum.
Biliyorum kimse gelmeyecek kimse o kücük kızin elini tutmayacak, o kucuk kiz tek başına kalkacak her zamanki gibi o yerden ama bu sefer o gücü bulamıyor kendinde.. umudu bitmiş, tükenmiş, kendine olan inancını bile yitirmiş..
Sonunu artık bilmedigim bir karanlikta bogulmaktan korkarken , şuan kendimi o karanlıkta bulmanın acısıyla yüzleşiyorum.
Çok geliyor artık, çok fazla birikiyor herşey, nefes bile aldırmayan hayatta, nasıl kalkacağımı bilemedigim bir yoldayım. Affet beni küçük kız, bu sefer tek başımıza kalkabileceğimizi sanmıyorum. Beraber bu karanlık bizi nereye sürüklerse oraya gideceğiz..
İpek Yolu
İran film sektöründe çıtayı aşmış resmen. Pür dikkat izledim filmi. Filmde İranlı Süleyman Sıraf kaptan bir dostunun tavsiyesi üzerine kendisine İpek Yolu yolculuğunda kendisine yardım etmesi için bir yaver istiyor. Yaveri veriyorlar ama mücadele uzun sürer düşüncesiyle Süleyman Sıraf kaptan bir tane daha gemi istiyor ve yönetiminin kendisinde
Heydər Babaya Salam
Heyder Baba, ıldırımlar şaxanda,
Seller, sular şakkıldıyıb axanda,
Gızlar ona saf bağlayıb baxanda,
Selâm olsun şovketüze, elüze,
Menim de bir adım gelsin dilüze.
