Kedimi, kedilerimi ya da dışarıda denk geldiğim kedileri kimsenin ilgisini çekmek veya mesaj atması için paylaşmıyorum. Benim kitaplardan önce hayata tutunma sebebim kedilerimdi. Nerede bir kedi veya köpek görsem ya ben gider severim, ya da çağırırım gelirler ve severim.
Kendi kedilerim ve dışarıda denk gelen kedileri paylaşmamın tek bir sebebi var, o da kedilerin gerçekten insanlara huzur vermesi. Kediler sadece fotoğrafla bile insanlardaki negatif enerjiyi alır, pozitif enerji verir ve yorgunluklarını alır.
Lütfen pis zihniyetlerinizi, art niyetli düşüncelerinizi kendinize saklayın.
Feveran, Ali Kemal Temizer'in tek kitabı. Eski kütüphanemden geri bıraktığım kitaplardan birisi. Güzel kapağında boya sandığının yanına çömelen çocuk kara trene bakıyor, göklere ulaşan dumanlar, kitabın üstünden yukarılara doğru akıp gidiyor. Kapak siyah beyaz. Kapağı açınca kendimle karşılaşıyorum: 2004 şubat ayı. Altına Sadık yazmışım. İslâm
Beynim beni aldatıyor Legolas. Saçlarıma dokunuyorum. varmış gibi. Aynalara bakamıyorum hâlâ. Son baktığımda tanıyamadım kendimi. Selam verip kaçtım. Bugün mutlu olayım bari bir takla atayım dedim. Evet Legolas evet mutlu olmayı takla atmak sanıyorum hâlâ çocukluğumda ki gibi. Ve evet Legolas sehpaya çarptım. Hayat da böyle değil mi? Hep çarpıyoruz bir şeylere ya da birilerine. Ya da onlar çarpıyor bize. Kedilerim de tepeme çıktılar o an. Manyak kedilerim. Sahiplerine benzermiş kediler. Yarın yine yazarım. Not; Sarı saçlarını kıskanıyorum Allahsız. Savurup durma. Olan var olmayan var.😵😡