En zeki insanların bile hafızaları seksen beş yaşına geldikleri zaman bulanıklaşmaya başlar.
"Dünya ne küçük, değil mi?" dedi.
"Hayır. Dünya büyük, ama kent küçük."
Burada zaman iyiyle kötü arasında değişmiyor. Kötüden daha kötüye gidiyor.
Evde konserve tenekesinde yuvarlanan son bezelye tanesi gibiydim.
Adaleti temsil eden kadının bileklerine kelepçe vur, ağzını bantla. Gözleri zaten bağlı. Sonra onun ırzına geç ve çamurlarda yuvarla. Bu hayal hoşunuza gidiyor mu bilmem. Benim gitmiyor ama bu davacının zengin, davalının ise fakir olduğu velayet davalarını iyi açıklıyor. Ve cinsel eşitlik de aslında durumu daha kötüleştirdi. Çünkü anneler hala parasızlar ve artık onlara velayet konusunda uygun kişi gözüyle bakılmıyor.
İçinde kemik torbası taşıyan bir ruhun omurgası asla dik olmazdı.
Omurgası dik olmayan bir ruh asla yürüyemezdi.
Ve büyümeyen ruhların içinde, kalbi delinmiş çocuklar yaşardı.
Ölene ve öldürene dek.
