Osmanlı merkezi otoritesinin ortaya çıkması
"... iltisadi olarak da güçlenen Türkmen aileleri sınır boylarında merkezi devlete karşı önemli bir siyasal odal oluşturdular. Merkezi devlet üzerinde etkili oldular.
Osmanlı toplumsal kuruluşunu feodelleştirme eğilimi taşıyan bu yerel arisyokrasiye karşı Osmanlı padişahları merkezi devletin gücünü artırmaya çalıştılar. Bu amaçla biri dizi önlem aldılar. Bunların en önemlisi 14. yüzyılın ikinci yarınsında, I. Murat döneminde, sürekli maaşlı bir kapıkulu merkez ordusu kurulması, 15. yüzyılın ilk yatısında, II. Murat döneminde de bu orduya devşirme yoluyla Hristiyan çocukların alınmasıdır."
Sayfa 22
Osmanlı’da halifeliğin bir manası yok idi zira olayın şeri boyutuna gelince, fıkıh kitaplarında şartları belirlenerek Halifelik bir şeri kural haline gelmiştir. Bu kural, Halifelerin Kureyş’ten ve Peygamber ashabı ve soyundan olması gerektiği yer almaktadır. Bizim Osmanlı Padişahları bu şartlara ters düşmektedir. Yıllarca Araplar, Türkleri müslüman bile saymamıştır. Bu yüzen I. Dünya savaşı’nda Sultan Reşat’ın cihat ilanına Türklerden başka hiç bir müslüman toplum ilgi göstermemiş, üstelik tam tersine dinkardeşi bildiğimiz Araplar, İngilizlerle işbirliği yapmakta bir sakınca görmemişlerdir.
Cumhurbaşkanına Açık Mektup
Sayın Cumhurbaşkanı bu size üçüncü e-mektubum.
Nasıl bir ibret ile karşı karşıya olduğunuzu umarım idrak etmiş durumdasınız.
Bu sır ve ibretin bir parçası olarak iyilik adına bunu yapmak durumundayım.
Bu noktaya ülkeyi siz getirdiniz.
Bütün silahlar bize döndürülmüş. İçeride milyonlarca sığınmacı veya göçmen bu yurdun, ulusun, devletin ve
Atsız'ın Osmanlı'ya bakışını en iyi gösteren yazısı, Tanrıdağ dergisinin 10. ve 11. sayısında (10 ve 17 Temmuz 1942) çıkmış bulunan "Osmanlı Padişahları" başlıklı yazıdır.
"Osmanlı Padişahları" yazısı, Ali Canip Yöntem'in 9. sınıf Edebiyat kitabının 1937 basımında bulunan şu cümleye cevap olarak yazılmıştır: "... O aralık Abdülmecid tahta geçmişti. Bu her Osmanlı padişanı gibi gaafil ve bîçare bir adamdı..."
Atsız, bütün Osmanlı padişahlarının "gaafil ve bîçare" olmadığını, padişahların her birini tek tek ele alıp değerlendirerek ortaya koyar. Padişahların başarıları ve zaferleri yanında, başarısızlıklarını ve kusurlarıni da belirtir. Mesela 2. Selim'in hiçbir savaşa girmediğini, ayyaş olduğunu, 3. Murad'ın kadınlara düşkün olduğunu, 3. Mehmed'in anasını devlet işlerine karıştırdığını, Abdülaziz'in devleti borca soktuğunu yazar. 6. Mehmed'in Damat Ferit Paşa'yı birkaç defa sadrazamlığa getirmesini ve İngilizlere sığınmasını da onun yanlışları olarak görür. Bazı padişahları da hasta oldukları için veya çok kısa bir süre tahtta kaldıklanı için değerlendirme dışında bırakır (Atsız, Nisan 2015: 115-137).
ATSIZ'DA TARİH ANLAYIŞI: Atsız'ın lisans öğrenimi, Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü (Edebiyat Zümresi) olduğu hâlde bilim adamı olarak tarihle daha çok ilgilenmiş, bu konuda daha çok eser vermiştir. “Türk tarihinin içinde yüzüyorum. Diyebilirim ki her günüm 27 asrın içinde geçiyor." diyecek ölçüde (Atsız 1992: 67) kendisini tarihle
Deli Kurt Romanın Hazırlanması ve Yayını
Deli Kurt, ilk önce Akşam gazetesinde tefrika edilmiştir. Tefrika, 15 Mayıs 1958'de başlar. Akşam gazetesinin, 14 Mayıs'ta Cumhuriyet'te çıkan resimli ilanı şöyledir: "Yüzbinlerin okuduğu BOZKURTLARIN ÖLÜMÜ ve BOZKURTLAR DİRİLİYOR'dan tam on yıl sonra NİHAL ATSIZ 3 üncü büyük
Abdülkadir Özcan
“Osmanlı padişahları normalde taç giymezdi ama ilk ve son defa Kanuni Sultan Süleyman için Pargalı İbrahim Paşa Venedik’te 115 bin altın değerinde olduğu sanılan çok büyük bir taç yaptırmıştı.”
Sayfa 154 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
