Hepimiz "ilerlemeyi" isteriz; ama bu, İslam'a rağmen ya da İslam dışında değil, bizzat İslam için olmalıdır.
Peygamberin 'model insan' olarak alınması, İslami kişiliğin vazgeçilmez şartıdır. Fakat gelenek öyle bir peygamber kişiliği çizmiştir ki, bu kişilik tarihi olmaktan çok efsanevidir.
Bir şey kalbinizdeki huzuru bozduğunda,ondan vazgeçin.
Bazı ilahiyatlarda ve bazı hocalar arasında eleştirel düşünceye vurgu yapıldığı biliniyor.
Tabii bunda sorun yok. Sorun eleştirel düşünce söz konusu olduğunda hep Buhari ve Müslimin veya diğer hadis kitaplarının/hadislerin yahut hanefiler dışındaki alimlerin eleştiriye hedef olmasıdır.
Sormak isterim: Hadisleri veya Buhari ve Müslimi açıkça eleştirmekten yana tavır alıp bugünün bir kısım ilim adamlarını yahut hocalarımızı eleştirmekten geri duruyor muyuz? Kendi hocalarımızı eleştirmeyip sürekli kendi geleneksel değerlerimizi eleştiriyorsak bu, tutarlı bir tavır gibi gelmiyor bana. Mesela Eşari'yi, Maturidi'yi eleştiriyor ama Fazlur Rahman'a toz kondurmuyorsak, burada bir sıkıntı var demektir. Gazali'yi, Razi'yi eleştiriyor ama Hüseyin Atay'a toz kondurmuyorsak burada ciddi bir sıkıntı var demektir. Buhari Müslimi eleştiriyor ama Sait Hatipoğlu'na gelince sus pus oluyorsak burada hiç de sağlıklı bir yaklaşım yok demektir. Taberi'yi, Kurtubi'yi eleştiriyor ama sıra Mustafa İslamoğlu'na geldiğinde çıtımız çıkmıyorsa burada ciddi bir çifte standart var demektir. Eğer böyle yapılırsa eleştirel düşünceye olan vurgunun amacının gerçek ve sahih bir eleştiri olmadığı, maksadın, sadece tarihimizi, geleneğimizi, hadisimizi, bizim temel İslam ilimlerini eleştirmek olduğu ortaya çıkar. Bu ise ilim değil, ideolojidir.
Sayfa 262Kitabı okudu
Ateist görüşler savunmasalar, Kur’an’ın öğretilerini
gözden düşürmeseler ve onlara küfür etmeseler dahi birçok Müslüman yazara karşı verilen sayısız fetva da vardır.Şimşekleri üzerine çekmek için, sadece düşünmek ve düşüncelerini özgürce dile getirmek yeterlidir. Her türlü otonom düşünce hevesine kapılmak pahalıya mal olur: Sürgün,
kovalama, sıkıştırma, eziyet, iftira, hatta cinayet, Ali
Abderraziq, Muhammed Khâlâfallah, Taha Hüssein, Nasr Hamid Abu Zayd, Muhammad Iqbal, Fazlur Rahman, Mahmoud Taha’nın tattığı her türlü sefalet..
Fazlur Rahman
Hamidullah ve Seyyid kutb’un kendilerinden daha gelişkin ve açık bir şekilde dinsel geleneği savunduğunu göremeyen dogmatizmin esas problemi , korumaya çalıştığı şeyi bizzat kendisinin öldürdüğünü fark etmemesidir.
Sayfa 123Kitabı okudu
‘ Bir şey kalbinizdeki huzuru bozduğunda,ondan vazgeçin ‘
Geçmişle Gelecek Arasındakiler
Kanaatimce 20. yüzyılın, özellikle yeni bir başlangıcın oluşturulması açısından hatırlanması gereken en önemli isimleri ise şunlardır:
- Mahatma Gandhi (1869-1948)
- Muhammed İkbal (1877-1938)
- Said Nursi (1878-1960)
- Muhammed Esed (1900-1992)
- İmam Humeyni (1902-1989)
- Ebul Ala Mevdudi (1903-1979)
- Seyyid Kutup (1906-1966)
- Roger Garaudy (1913-2012)
- Cemil Meriç (1916-1987)
- Fazlur Rahman (1919-1988)
- Malcolm X (1925-1965)
- Aliya İzzetbegoviç (1925-2003)
- Necmeddin Erbakan (1926-2011)
- Ali Şeriati (1933-1977)
- Seyyid Hüseyin Nasr (1933-)
- Muhammed Bakır es Sadr (1935-1980)
- İsmet Özel (1945-)
