Ey yavuklum, bal damlatır dudakların;
Sürekli, kan, şarap, süt, bal gibi sıvı metaforlara göndermeler yapan, bu Kitabı Mukaddes metnini ezbere biliyordu...
... ölüm bir karanlık sanat tarihçisidir. Karanlık sularda köpek dişlerinin, siyah pelerinlerin, böceklerin oynaştığı göz oyuntularının, balkıyan göllerde yüzercesine yürüyen kara saçlı leydilerin, tavan aralarında deliren kayıp kız kardeşlerin, süt beyaz gerdana damlamış kan izlerinin, mezarlık çiçeklerinin tarihçesidir ölüm. Kemikler biriktirir kara ciltli defterinde. Yakılarak can vermiş ortaçağ cadısının buğz edişi yazılır, onun kara ciltli defterine kara kalemle. Ölüm hafızasının tüysü dokusunda yapışan izler bırakır. Dalının inceliğinden ürkmüş bir çayır gülü kadar tedirgin gezinir elleri ensemizde.
Sayfa 9Kitabı okudu
İnsan tek başınayken, insan yalnız yaşadığında, üstelik gurbetteyse, dikkati çöp tenekesine odaklanır, sürekli ilişkide olduğu, daha doğrusu, bir süreklilik ilişkisi kurduğu tek nesneye dönüşebilir o. Yeni açılacak siyah plastik torbaların her biri yepyeni, pırıl pırıl, dümdüz, mutlak bir temizlik etkisi yapar, sonsuz olanaklar vaat eder.
Sayfa 64Kitabı okudu
Geçtiğimiz günlerde Güney Afrika'ya gittim, insanlar kendine ait zenginliği yaşayamıyordu, platin madenleri, elmas madenleri, sevgilim kalbinden önce rengini görmüşler birbirlerinin, yazık ettik bu dünyaya, siyahlar hep siyah, beyazlar hep beyaz, iyiler mazlum, kötüler tarihi yazıyor. Herkesin tuvaleti ayrıymış eskiden, oturabildiği bank, çocuğuna süt aldığı market, işe giderken bindiği otobüs, seviştiği çarşaf, şimdi farklı mı, git kendin gör ama bana inan... Sen bu çağın insanı, hangi renksin kendi ülkende? Bana inan ve bu soruyu sor kendine, buralara sahip çıksak iyiydi gidenlerin ardından bakakalmak yerine.
Sayfa 19
