‘’Şiir alanında kat edeceğim mesafe sayesinde itaatsizliğimi sonuna kadar sürdürebilir, asaletimin gereğini yerine getirebilirdim. Anladığım kadarıyla Wallace Stevens benzer bir konumdaydı. Onun şiirleri kadar hayatı da çekici görünürdü bana. Çünkü hayatı yoktu, şiiri vardı. Alelade yaşamış, fevkalade yazmıştı. Edebiyat çevrelerinin, aydınlara özgü hareketliliğin adamı değildi, ama çağımızın insanının algılar dünyasının, kavrayış âleminin çok önemli bölgelerini tarassut edebilmişti. ‘’
“....Bir kış zevki, kışın manzaralarına duyulan bir aşk – onların kendi hallerinde çok güzel ve baştan çıkarıcı oldukları ve insan ruhuna en az herhangi bir yaz sahnesi kadar gerekli oldukları inancı – modern zamanın bir parçasıdır. Wallace Stevens “The Snow Man” (“Kardan Adam”) şiirinde bu yeni hissi “kış zihni” olarak adlandırıyor ve bunu, yanılsamaları olmayan bir dünyayı kabullenişimiz ile ve Tanrı’sı olmayan fakat anlamı olan bir dünyada yaşamaya hazır oluşumuz ile tanımlıyor. Kış zihni, kış için bir zihin; mevsimi bir sıcaklık ve ışık kaybı olarak (sıcak ve ışığa yaşam ve ilahilik anlamları yükleyerek) algılamamak; aksine ona olumlu, hatta arındıran bir şeymiş gibi tepki vermek gerekir, başka bir şeyin varlığı – güzel ve barışçıl, evet, fakat aynı zamanda gizemli, garip, yüce bir şeyin varlığı – modern bir zevktir...”
Adam Gopnik
“Sözcükler dünyadaki diğer her şeydir.” Wallace Stevens, Adagia (s.26)
Sayfa 26 - Metis Kitap
Sonra Wallace Stevens'ın bir kitabını [Opus Posthumous) açarak şu cümleyi alır;
“Olağandışı gerçeğin karşısında, düş gücünün yerini bilinç alır.”
Ölüm mutlaktır, anasız ve anıtsız,
Güz mevsimindeki gibi
Rüzgar kesilince
Wallace Stevens (1879-1955)
Sayfa 158Kitabı okudu
