“Ve zaman geçtikçe daha da umut yorgunu bir insan hâline dönüşüyordu.”
Sayfa 80Kitabı okudu
Tarih yorgunu gözlerimi yağmurlara serdim
Çünkü işkencenin sabahı olmaz
Umut hançerlenir şaka değil
Çünkü şakası yok ölümün
Kürdistan'da zaman asidir
Gün doğar
Çöker karanlık
Geçer ömür
Ve işkencenin çığlığı eksilmez.
19:00 SAAT
Evet şimdi geliyor,
Durağın ışığı da yok,
Yolun dinginliği de.
Tek sefer gitmelik bir otobüs,
Öncesinde gelen kırk yeri dolanan otobüs,
Ve ben yarının şalterini kaldırmaya gidiyorum.
Trabzon, kıyıda demirlemiş, her biri aşağı yukarı ikişer grostonluk dört paslı askerî nakliye sefinesi ile, mazı ve akçaağaçlar içinde âdeta kaybolan Fâtih Câmii ve çevresindeki, herbiri mütevâzı birer mimârî şâheseri olan küçük evler ile, başta Zağnos Paşa’nınki olmaküzere taş köprüleri ve nice câmi ile, Küçük Ayvasıl Kilisesi, hükümet binâları,
Yüz yorgunu yüzünle kendine bakamaz oldun!
Güçten düştün. Umut yeşertemez oldun. Unutmaya yatırdın sanki umutsuzluktan umut yaratma gücünü.
Sayfa 116Kitabı okudu
