Kemikle dolu kefenlerini iki küçük çıkın gibi elimize alıp gitmiştik. Bizden geriye kalan bunlardı demek. Bir torba kemik. Böyle olmamalıydı ama. Ellerimizle kurduğumuz, icat ettiğimiz hayat dururken, o kocaman yollar, köprüler, makinalar, taş yığını evler, biz insanlar yok olamazdık. Kemiklerimizden öte bir yere savruluyor olmalıydık.
Sayfa 230Kitabı okudu
"Bu hayatta başına gelen her şey evrenin sana hediyesidir. Bağışla, ya da siktir et."
-Şebnem İşigüzel
Sayfa 340Kitabı okudu
Ağaçtaki Kız
Hayatınız sizden başka herkesindir ve siz başkalarının hayatına göbekten bağlısınızdır.
Sayfa 128 - İletişimKitabı okudu
"Yaşamak ne?"diye sorarsanız benim gibi hayatın sonuna gelmiş birisine, "Devasa bir hatırlama faaliyeti," derim olaylar, insanlar, sözler, isimler, duygular, hisler... Yaşamak hatırlamaktır. İlerisi için.
Sayfa 203Kitabı okudu
İnsan nerede yaşar? Baktığımız ve gördüğümüz yüzünde mi? Yoksa daha derinlerde mi? Yiyerek içerek beslediği kanlı canlı organlarında mı yoksa nefes gibi görünmeyen ruhunda mı?
İnsan iç dünyasında yaşar
"İnsan kendisine sorduğu soruların cevabını bilir ama fısıldamaz bile. Korkar bundan. Cevaplar bir kere dile gelecek olsa her şey değişecektir çünkü. Kimse değişmek istemez. "
Sayfa 148Kitabı okudu
“Ayol sırlarıyla mezara giden insan yılanlarıyla gömülmüş gibi olurmuş. Fani dünyaya fısıldanmayan sırların her biri yılana dönüşür insana kabilinde rahat huzur vermezmiş.”
Devamlı incitilmek insanı mahveder. Bir yaprak rüzgârın önünde durabilir mi? İncitilirseniz, ruhunuz, benliğiniz de öyle savrulur, derbeder olur. Sonunda benim gibi hissiz, cansız, ruhsuz kalırsınız. O hayattan kurtulacak gücü kendinizde bulamaz, bir cinnete yuvarlanırsınız.
Ama siz de biliyorsunuz ki hakikaten yalnız varlık, insanlar tarafından terk edilen değil, insanlar arasında acı çekendir
Sayfa 34Kitabı okudu
Hayatta en büyük acıyı, dile getirilemeyen şeyler verir.