Bir gün nereli olduğumu sordular. 

- Babam Siverek'lidir dedim. 

Siverek adına şaştılar, hiç duymamışlar. 

- Nerdedir bu Siverek? Dediler. 

- Siverek Napoli'nin kazasıdır dedim. 

Düşündüler bir süre, birbirlerine bakındılar. 

- Biz İtalya'yı çok iyi biliriz. Yanlışınız olmasın. Napoli'nin böyle bir kazası yoktur. 

Siverek İtalya'da olsa bileceklerdi. Siverek Urfa'nın bir kazasıydı. Urfa'da Türkiye'de bir şehirdi. 

Bizim memleketin insanları iyidir, akılları çoktur; İtalya'yı bilirler, Fransa'yı bilirler. Çinistanı, Falanistanı bilirler, lakin kendi yurtlarını bilmezler. Dünyanın öte ucundaki ülkelerin yardımına koşmak için can atarlar. Onlar için şiirler yazar, onlar için ağıt yakarlar. Falanistan köylüsünün acısını anlatan kitaplar kapışılır, benim memleketimin insanlarına sırtları dönüktür, onları görmezler, göremezler." 

(İstanbul Yüksek Tahsil Gençlik Derneği'nin yayınladığı "Siverek" adlı dergi için Yılmaz Güney'den de bir yazı istemişler. O da "Siverek'li Olmak" başlığı altında yukarıdaki satırları yazmış.)

Bu mısralar bu kadar mı ağır yazılır...
Halit bilgiç...

Haberin var mı taş duvar?
Demir kapı, kör pencere,
Yastığım, ranzam, zincirim,
Uğrunda ölümlere gidip geldiğim
Zulamdaki mahzun resim.
Görüşmecim yeşil soğan göndermiş
Karanfil kokuyor cıgaram
Dağlarına bahar gelmiş memleketimin...

Maviye / Maviye çalar gözlerin,
Yangın mavisine / Rüzgarda asi,
Körsem / Senden gayrısına yoksam
Bozuksam / Can benim, düş benim,
Ellere nesi?
Hadi gel,
Ay karanlık…

Günün tükendiği bu saatlerde
Tüm doğa canla başla çalışıyor.
Gece vakti bu yıldızlardan inen
Ne acayip bir korkudur kim bilir?