Kitabın üslubu ve ergen ağzı bir tarafa kitapta en çok dikkatimi çeken birkaç şeyden bahsetmek istiyorum.
Kitapta Phoebe "Bana en çok sevdiğin şeyi söyle." diyordu Holden'a. Bizimki boşuna düşünsün dursun ama yok gerçekten yok Holden için. Kitabın üslubundan anlayabiliyorsunuz çünkü her duruma her kişiye sozsuz bir iğreti duyuyor ve her şeyin en k*ç tarafını görüyor karakterimiz. Ergenlerin şu 'alıp başımı gideceğim, kimse bana karışamaz' halleri olur ya Holden da böyle bir çocuk işte.
Bir yerden sonra bu çocuk ne zaman iyi ve güzel bir şeyle karşılaşacak telaşına düşüyorsunuz. Hayat enerjinizi sömüren oradan oraya savrulan ve görülebilir ki henüz hayata dair hiçbir net düşüncesi olmayan biriyle birkaç gün geçiyorsunuz. Allie ve Phoebe'ye teşekkür ederim bu kitaba biraz olsun güzellik kattıkları için. Sana da teşekkürler Holden ama lütfen bir daha karşılaşmayalım.
Son olarak yazarımız Salinger için de birkaç cümlem olacak elbette. Bu kitabın gençlik edebiyatının baş tacı olduğunu düşünüyorum. Kitaptaki duyguları her ergenin yaşadığını ve Holden ile aynı sokaklardan geçtiklerini hissediyorsunuz. Kabul ediyorum üslup olarak sizi etkisinden çıkana dek şu 'lanet' sözcüğüne bağımlı bırakabilir ama yine de her genç ergenin okuması gerektiğine inanıyorum. Herkes bir yere gitmek istese de kimse bir yere gidemiyor. Teşekkür Jerome David Salinger.
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}