Zamanla, herkesin yaraları kabuk bağlar mıydı? Benim sapasağlam ve yarasız görünen cildimin her gözeneğinden neden sürekli kan fışkırıyordu sanki? Derinlerde hiçbir şey uykuya çekilmiyordu..
Hangi korkularının, nasıl kılık değiştirip karşısına dikileceğini kestiremiyor insan..
İnsan bir şeye karar verirken bir şeyden de vazgeçiyor. Bir şeyden vazgeçerken de aslında bir başka şeye karar vermiş oluyor. Hayat ne tuhaf..
Bir yaraya merhem olamamak ne büyük bir çaresizlik. .. Ve çaresizlik ne kadar korkunç bir duygu..
Bir insan kaç ölüye yanabilirdi? Nasıl kalbi dayanırdı?.
Hayatımda kimse bana onun gibi değmemişti. İnsana herkes değebilir, ama her değiş dokunmaz, yakmaz, iz bırakmaz..