+Her iktidar öldürür mü?
+Evet! İktidar zulüm demektir. Hele denetlenemeyen iktidar.
+Peki, iyi insanlar iktidara gelirse?
+Öyle şey olmaz!
+Neden?
+İyi insanlar iktidara gelemez, gelse bile iktidar onu bozar, zalim yapar.
İnsan üç dört saat birisine sarılarak durabilir mi? Dünden önce bu soruya hayır cevabı verirdim ama anladım ki durabilirmiş. Hem de büyük bir zevkle. Ve hadi, oldu olacak itiraf edeyim: Bir ara omuzlarına küçük ve sıcak öpücükler kondurmuştum .
+Aramızdaki temel fark ne, biliyor musun? Sen insanlara baktığın zaman üniformalar, bayraklar ve din görüyorsun.
+Peki sen ne görüyorsun bakalım?
+İnsan, sadece insan. Seven, acı çeken, acıkan, üşüyen, korkan bir insan.
Benim tezim, bütün halkların, bütün kültürlerin birbiri hakkında önyargılara sahip olduğudur. Eğer bir gün bu önyargı kelimeleri, yani Avrupa dillerindeki "barbar", Japon dilindeki "gaijin", Müslümanlardaki "kâfir", Almanlardaki "ari" olmayan gibi önyargı sıfatlarını kaldırabilsek, amacımıza ulaşabiliriz. Amaç nedir derseniz, bence tam olarak şudur: İnsanın değerini sadece insan oluşundan geldiği; din, milliyet, cinsiyet, renk, cinsel tercih, siyaset gibi birtakım ön sıfatlarla ayrımcılığa uğratılmadığı bir hümanizm anlayışı.
Kendini açıkça belli eden bir öfke, genellikle geçici bir sorun oluştururdu. Ama karşındaki insanda öfkenin üstü örtülmüşse, böyle bir şey hissetmişsen, dikkatli olmalıydın. Bastırılan öfke, daha sonrası için tehlike yaratabilirdi.
Əgər Yer üzündə hər şey məhv olarsa, yalnız o qalarsa, deməli, mən hələ var olacağam; və əgər hər şey yerində qalarsa, yalnız o yox olarsa, onda bütün kainat mənim üçün bədheybət və yabançı bir varlığa çevrilər. Mən onun bir parçası ola bilmərəm daha.
İnsanın özündən kənarda da bir "mən"i mövcuddur - yoxdursa da, olmalıdır. Ömrü boyu bir yerə, bir vücuda tapınıb qalmağa məhkumamsa, onda yaranışımın mənası nə?!
Ürəyin açıq olsa, üzün də qəşəng ağ olar, bala, zənci tək qara olsan belə! Xəbis qəlblə isə hətta ən xoşsima birisindən dönüb əntərdən də betər kifirə çevrilərsən!
...kızı bir tiksinti kaplıyordu. Eskiden belli belirsiz tahmin ettiği şeyleri şimdi biliyordu artık: Bu tür insanlarla arasında kendisine ve ruhuna uzanan bir köprü yoktu. Yan yana bulunmak vardı ama tanımak yoktu, bir yalnızlık vardı, anlayış yoktu.
Hayatın basit gücü ona birdenbire son derece olağanüstü görünmeye başlamıştı. Ona cevapları kim verebilirdi? İncil eski ve kutsaldı oysa kendi kalbi dünyeviydi ve hayatın oldukça içindeydi. Bu durumda Tanrı'nın kanatlarının ta yeryüzüne ulaşıp ulaşmadığını sormaya hakkı var mıydı? Günümüzde de Tanrı'nın işaretleri yeryüzünde dolaşıp duruyor muydu, yoksa onlar yaşamın yalnızca basit mucizeleri miydi?
Doğrudan da, sevinc və səadət insanı nə qədər gözəlləşdirir! Ürək necə də dərin bir məhəbbətlə çırpınır! Öz ürəyini mütləq başqa bir ürəklə birləşdirmək, hər şeyin şən və gülərüz olmağını istəyirsən. Bu sevinc nə qədər də yoluxucudur! ... Ah, xoşbəxtliyin nə şirin naz-qəmzəsi olurmuş!