“Kalenin ele geçmesinin üçüncü günü bir çavuşun bir eve zorla girdiği ve ondört yaşında bir kıza tecavüz ettiği duyuldu. Macar halkının böyle işgallerde olağan saydığı bu vak’a Türkler tarafından anlaşılması güç bir asabiyetle karşılandı. Birkaç neferin muhafazasında çavuş meydana getirildi. Sorgu Arslan Bey tarafından ve bütün kale halkının huzurunda yapıldı. Çavuş çipil mavi gözlerinde derin biri korku, marazlı kaba ve sarı derisinde gözle görülür bir uçuklukla sorulanlara cevap verdi. O bu kıza tutulmuştu. Ve kızla anlaşmışlar, evlenmeye karar vermişlerdi. Arslan Bey gürleyen bir ses ve güzel bir Macarcayla çavuşun ifadesini kıza tekrar etti. Bunun doğru olup olmadığını sordu. Kız korkusuz bir hareketle, hattâ bağırarak bunun aslı olmadığını, kendisinin bir Macar ve Hıristiyan olduğunu ve hep böyle kalmak istediğini söyledi. Halk seyrettiklerini bir komedi olarak kabul ediyor, çavuşun işi birkaç azarla atlatacağını bekliyordu. Verilen Türkçe emrin tercümesine lüzum yoktu. Yalvarmaya başlayan Burhaneddin çavuşu kumandan dinlemedi bile. Hazırlık süratle bitirildi. Ellerinden direğe bağlanan çavuşa tayin edilen 100 sopa vurulmaya başlandı. Arslan Bey askerlere:
- Siz merhamet ederseniz, ben size etmem. İşi sıkı tutasınız ha! diye tembih etti.
Daha yirminci sopaya varmadan çavuşun sırt derisi yol yol yarıldı ve çavuş bayıldı. Su dökerek ayılttılar, vurmaya devam ettiler. Ellinci sopada çavuş ölmüştü. Direkten sarkan[…]”
"Gözlerimiz, en kıdemli şahidimiz, en yüce sırdaşımız, en sessiz çığlığımızdır." Sekiz yaşındaki oğlunun elini tutan annesinin cümlesi, bir an ikisinin de ruhunun soğukluğuna buz kütlesini ekledi. "Ve korku, gözlerimize çizilmiş en derin izdir."
"Seni bir yerden tanıyor muyum?" dedim, şüpheli bir tınıyla. "Sanki daha önce hayatıma girmiş gibisin." Kirpikleri, güzel yüzüne gôlge düşürdü ve elmacık kemiklerini ortaya çıkararak nefesini tuttu. Bakışları, sanki yıllardır tanıdığım bir tapınaktı ve ben o harelere tutsaktım. Sustu, cevap vermedi.
"Çenendeki iz," dedim, sonbahar rengi gôzlerindeki derin kuyuları kazmaya çalışırken. "Nasıl oldu?"
İrislerindeki yakıcı ton ateş aldı ve külleri dilinin üstünde yol alıyormuş gibi yutkundu.
"O 'iz' değil." Sustu, bakışları donuklaştı. Gözlerinin içi; ışıksız bir oda, huzursuz bir cennet oldu. "Emare," dedi...
İnsan,ayağa kalkmanın eşsiz zaferini ayağa kalkmadan tadamazdı.
İnsanı büyüten ise yaraları değil izleriydi.
Sayfa 374 - EphesusKitabı okudu
Karşımda sonbaharı anımsatan kurumuş yaprak sarısı gözlerle bir adam bana bakıyor, omuzlarındaki kuklası olduğu ipler kesilmiş fakat hemen yanındaki çocukluğunun ipleri parmaklarında duruyor.
ephesusKitabı okudu
Bir kız çocuğu,babasını ölümden döndürdü;bir baba,kızınınyaşamı içinölümden vazgeçti;bir adam,küçük bir kadını kurtarmak istedi.
Ölümden armağan ruhlar,gündüz ile eş değerdir.Gündüz,geceninyok olduğu yerde korkuları içinde taşır ve ölümün tohumunu alır.Gökyüzü gece iken yer bile kaplamayan gündüz önem taşımaz fakat zifiri bir gecede,aydınlıkbir gündüz bütün dikkatleri üzerine toplar.Minel Karaerin hayattaki en önemsiz yeri de buydu.O,gündüzün içindeki gece olduğunu düşünürdü fakat hiçbir zaman tamamen gece olduktan sonra gündüz olabileceğini düşünmemişti...
"Ortaya çıkan her ezgi, çalınan bir hayatın ölüsünün anısına.'