"Ben bu çağdan nefret ettim. Etimle, kemiğimle nefret ettim!" cümleleri ile dolaşıyoruz etrafta. Neden peki? Çünkü bu çağ sadece insani duygularımızın, sözlerimizin değil toplumun temel taşı olan 'aile' mefhumunun da içini boşalttı. En ufak konuda eskileri özlüyoruz hep. Bir yazı okumuştum aynen şöyle yazıyordu: "Eskiden çöp
Bir öykünün güzelliği onun içindeki samimiyeti hissettiğin kadardır.
Her şey bir gün gider. Dostluklar gider
Dün sürdüğün parfüm kokusu gider.
Ütülediğin o gömleğinin simetrisi gider.
O prıl pırıl yaptığın evin cemali gider.
Sınav için ezberlediğin o bilgiler gider.
Son aldığın cigaranın dumanı ciğerine gider.
Sevdiğin adam başkasına gider.
Dün