-Biliyor musun anne, dedi Ahmet. İstanbul'un ağzı da fena kokuyor.
-Şehrin ağzı mı olurmuş oğlum?
-Neden olmasın. Ağzı da var, gözü de. Her şeyi var. Ama yalnız yüreği yok.
Sayfa 8Kitabı okudu
Ankara'ya usul usul kar yağıyordu ve Ankara'nın karı
saçlarına ne de güzel yakışıyordu zahmin...
Ben seni ateşin içine çektikten sonra bile bana dokunamazdın.
Öyle ben kokardın ki koynumdaki sana boylu boyunca uzanırdın.
Yüzümün saçlarının değdiği yerlerinde acemi rüzgârlara esmeyi öğretirdin.
Ellerini tutmak gusle sebepti ya,
sıcaklık
Uzaklar, ses geçirmeyen duvarlar gibi aralarına girmişti.
Sözde taşı toprağı altınmış bu şehrin. Yanlış söylemişler. Taşı ayrılık, toprağı ise gurbetmiş.
Bazen kuş olup uçmak istiyordu ona. Işık olup akmak... Ama nerede? Böylesine bir gerçek olmadığı gibi, mucizede yoktu.
Sayfa 69
Böylesi bir yangını görüp anlayabilmek, duyup içselleştirebilmek için, herkesin bir iç yangınının olması şart mıydı? Kim bilir, bu dağların, ormanların, denizlerin, göllerin, ovaların da kendine göre bir iç yangını vardı. Böyle olmasa yerden göğe kadar uzanan bu yangın, bu renk çılgınlığı evreni sarar mıydı?
Sayfa 89