Eser buram buram sanat tarihi kokuyor. V. Hugo, Fransa’nın o dönemlerdeki mimarı yapısını, üslubunu, mimari dille anlatılmak istenenleri betimlemiş. Öyle derin betimlemeler var ki okurken ruh, sanki bizzat orada bulunuyor. Özellikle konusu olan katedralin mimari yapısını en ince ayrıntısına kadar dizelemiş, katedrali yaşayan, ruhu olan bir canlı gibi anımsamamak elde değil. Sanki Quasimado’nun kaderi Notre Dame, Notre Dame’ın kaderi Quasimado için yazılmış, ikisi ayrılmaz bir bütün gibi.
Güzeller güzeli bir çingeze kızı ve ona aşık olan iki karakter…Bir yanda Notre Dame’ın zangocu diğer yanda rahibi…
Rahip Frollo aşkına karşılık bulamayınca iftiraya başvurur. Quasiomda ise…onun hayatını yaşayış biçmini anlatmak istediklerini düşündükçe kitabın derinlerine indiğimi hissediyorum. Bu roman bize alışılmışın dışında, çarpıcı, insanı sorgulamaya iten bir karakter sunuyor. Quasimado… Yarım kalmış tamamlanmamış olan!
Ah Quasimado, piskopos heykelleriyle dertleşen, çanlarla kucaklaşan dış görünümü yüzünden toplumda dışlanmış tanrı kulu, tek evi ve yuvası olan Notre Dame’ın zangocu. Nasıl olur da bu kadar acıya rağmen gözlerin yıldızlar gibi parlar. Ölmek için binlerce sebebi varken, yaşamak İçin tek bir sebebe tutunan insan…Yitirmekte olduğumuz umudun temsilisin sen.
Böyle bir esere denk gelip okuyabildiğim için şanslı hissediyorum. Tavsiye ederim.
