Hakan Günday /Azil
Kimse beni sevmek zorunda değil. Kimse benim akıllı ve iyi olduğumu düşünmek zorunda değil.
Beni benden başka kimse kurtarmayacak......
Ağlamaktan başka bir şey yapmıyordu. 29 yıllık hayatında kendini ilk kez iyi hissediyordu.
Milyonlarca kitap olmalı. Geberene kadar kitap yazılmalı.
Toplumla bireyin arasına teknoloji girmişti.
İnsanlığın bin bir çabayla iki bin yılda yarattığı asgari ahlak, elli yılda televizyon tarafından çiğnenmiş ve on yılda da internet tarafından yutulmuştu. Dokuz yaşındaki kızların babalarıyla seviştiği uzun metrajlı filmleri, yanlışlıkla bir kez görenler, gözlerini ekrandan bir daha ayıramıyordu.
Bir roman kahramanı gibi yaşamıştı.
Zihininde yaratılışa dair tek bir düşünce kalmamıştı.
Bir iş bulup çalışmalısın paraya ihtiyacımız var.
Ağrıyan başı değil, göğsüydü. Zihni değil, kalbiydi.
Sayfa 202 - Doğan KitapKitabı okudu