Dünya sürekli, görünmez bir biçimde değişiyordu, tıpkı bir şişedeki şarap gibi. Bense camın içinde ılık ılık parlayan koyu kırmızı
sıvıdan ötesini göremeyen biri gibiyim.
En yüce mutluluğu tattım, bunu sonsuza dek sürdürmeyi isteyecek kadar açgözlü değilim. Her düş biter. Hiçbir şeyin sonsuza kadar sürmeyeceğini bile bile, sürdürmeye hakkım var, diye tutturmak aptallık olmaz mı?
Kimi zaman bir insanı mantıklı savlarla
inandırmak güç olabilir, kimi zaman sahte bile
olsa duygusal bir gösteri onu kolayca
etkileyebilir.
yine de bir şeyi yitirmek önemlidir; bana kalırsa yitirmek yeni bir oluşumun gerekli kaynağıdır.
Kadın; yaşayan, soluk alan, üzülen, acıyla haykıran insanoğlunun bütün karmaşık duygularının tek temsilcisi gibi orada öylece duruyordu. Hissetme ayrıcalığı salt ona
bağışlanmıştı sanki. Daha birkaç dakika öncesine kadar seyircilerin gördükleri tek şey
şişman, durmaksızın terleyen, otuz bir yaşındaki bir kadındı. Oysa şimdi soluklarını tutmuş, hayretle açılmış gözlerle duygularının enkaz haline getirdiği bir insana, yemek masasına canlı canlı konmuş bir balık gibi kıvranan birine bakıyorlardı.
Bu eğitici görüntü, “bereket versin, günaha girme tehlikesi benim için asla söz konusu değil” inancının ahlaksal çirkinliğine karşı gözlerini son zamanlarda gördüğü her şeyden daha çok açmıştı. Gelecek nelere gebe olursa olsun böyle bir yaklaşımın tuzağına asla düşmemeye kararlıydı.