Martin Eden'den sonra içinde kendimi kaybettiğim ikinci kitap. Aslı Erdoğan kendini deşelerken Tony'i anlatıyordu. Dövüş kulübündeki gibi belki de Tony diye biri yoktu. Belki de fizik laboratuarında uykuya daldı ve tüm bastırılmış duygularının patlayacağı, içinden kurtulmak isteyip de kurtulamadığı lanet bir dünyadan kaçmak için uydurduğu bir yalandı Karayipler. Belki de gerçekti. Gerçekten astımı var mıydı yoksa bu kokuşmuş dünyada nefes almakta zorlandığı için mi böyle hissediyordu. Belki ben de Tony gibi çalıların arasında kaldım, çıkmaya çalıştıkça her yerim yara bere içinde iken onunla karşılaştım. Saçma sapan bir hayatın ortasında bir anlam buldum ve kaybettim
