Yanı başımdan geçip gitti uzak bir yere
Ne varsa aktı gitti
Peşinden sürüklenmeyen bir ben kaldım geride.
Ve
Sesini de duymadım uzun zamandır
Gözlerim neredeyse silecek onu
Görsem yabancı sayarım belkide
Bu benim suçum değil
Tam da o kadar gitti benden.
Alıştım diyorum
O sol yanımda acıyan bir şeyler olmasa
Her şey bitecek
Olmuyor.
Ve sonra her şeyi başa alıyorum.
Ama ekim daha
Ve önümüz kış
Bahara bir ton sene var
Gelir bu defa belki...
HiraiZerdüş
Orhan Veli şiirlerine aşinaydım ama onun bu kendine haslığı nedeniyle bütün şiirlerini bilmek istedim, iyi ki de bu isteği duymuşum beni kendi düşüncelerimden uzaklaştırıp duygularıma kaçırdı. Bünyeye antidepresan gibi yapay maddeler sokmak yerine her akşam bir iki dozluk şiir okuma seansları düzenlemek bence insana insan olduğunu hatırlatan duygularını geri verir.
Hilmi Yavuz'unda dediği gibi; "Hüzün ki en çok yakışandır bize, belki de en çok anladığımız."
Belki daha güçlü yapar seni yalnızlık,
sabretmeyi, aldanmamayı, ağlamamayı öğrenirsin
belki. Kimse için kimseden vazgeçmemeyi belki de...
BEN SANA MECBURUM
Ben sana mecburum bilemezsin
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor
Çöle İniş kitabından aldığım zevki belki de bir daha hiç bir yerde bulamayacaım :(
Politik anlamda kadınlar hakkında edilecek kelamları, binbir farklı tartışmanın içinde derinleştirmek mümkün fakat ben yalnızca bizden bahsetmek istiyorum. Ekseriyetle arkadaşlığımızdan. Kadınlık üzerine düşünmeye başlamam hangi yaşlara denk geldi, çok da emin değilim. Çalışan bir annenin kızı için tek dileğinin parasal anlamda özgür olduğu bir