Namazlar gibi vakti olsa seni özlemenin...
Alırız abdestimizi
Yalandan yağmurlu İstanbul gecelerinde
Özleriz adam gibi...
Sen yoktun o zamanlar, çocukluğumda en çok yağmuru severdim ben...
Ne zaman bir dert gelse bana, yağmur yağar,
Dinler, dokunur, ve topraktan kalkan o kokuyu koklardım...
Ateşim sönerdi.. sonra büyüdüm.. gözlerini gördüm,
Yandım, yağmur yağdı, ve ilk kez sönmedim...
Ben yağmurdan daha fazla bi seni sevebildim...
Mustafa Kemal Atatürk
Tükenir elbet gökte yıldız ,denizde kum tükenir.
Bu vatan,bu topraklar cömert.
Kutsal bir ateşim ki ben sönmez,
İnanın Mustafa Kemaller ölmez.
Keyifli bir uyuşukluk içindeyim.
Ben geldim!
var mı içerde biri?
duyuyorsan beni başını salla sadece...
acaba var mı biri evde?
Hadi... yapma ama böyle!
duydum ki keyfin değilmiş yerinde...
acını hafifletebilirim istersen,
Seni Özledim Babam...
Canım babam benim yüreğimde hiç sönmeyen ateşim . . .
Yokluğunu anlatmak ne zor, olduğun yerleri öyle merak ediyorum ki hiç mutlu olamadığın bu yerlerden gittikten sonra vardığın yerde mutlu musun! Bilmiyorum . . .Cevabını alamam ama içimin istediği duamın dileği RABB'imin de izniyle güzelliklerle olman . . .Sen ki benim hayattaki tek dayanağımdın, tek dağım,tek güneşim ve tek gülüşüm . . . Sensizlik dağsızlık güneşsizlik ve güvensizlikmiş babam . . .Varlığınki sırtımı yaslayacağım dağdı varlığınki yolumun aydınlanacağı güneşti, varlığınki sen gibileriyle karşılaşıp güvenmekti. . .Yoksun ya babam yoksulum vuruldukça vuruluyorum sen olsaydın böyle vurulur muydum hiç, böyle susar mıydım sineye çeker miydim...
Bu güzel sözleri internette biri paylaşmıştı duygularıma tercüman oldu resmen... Şimdi sıra ben de:
Ben seni kaybetmedim babam ama bulamadım da... Nerdesin babam uzaklarda değilsin ama yakın da değilsin... Ne kadar kötü de geçse günümüz bir gülümseme alıyordu tüm yorgunluğumuzu... Bana güç veren, hayatta tutan gülümsemeni özledim babam... Keşke bunları sana da söyleye bilseydim eminim gözlerimden okuyabiliyorsun babam...
Beni hayatta tutan koca yürekli adam Seni çok Seviyorum...
Cıvıl cıvıl bir çocuktum ilkokulda…
Koridorlarda fırtına gibi koşar, köşe başlarından nasıl da hızlıca dönerdim… Önüme biri çıkarsa lastikleri kayan araba gibi ses çıkarır, frene basardım...
Öğretmenlerim beni severdi hep…
Sınıfta sıranın en önünde oturmak için arkadaşlarla itişirdik, ben kazanırdım bazen itişmeyi…
Öğretmenim “Açın
Tükenir elbet Gökte yıldızlar denizde kum tükenir Bu vatan bu topraklar cömert Kutsal bir ateşim ki ben sönmez İnanın Mustafa Kemal’ler tükenmez .. Ben de etten kemiktendim elbet Ben de bir gün göçecektim elbet İki Mustafa Kemal var iyi bilin Ben işte o ikincisi sonsuzlukta Ruh gibi bir şey görünmez İnanın Mustafa Kemal’ler tükenmez .. Hep kardeşliğe bolluğa giden yolda Bilimin yapıcılığın aydınlığında Güzel düşünceler soyut fikirlerde ben Evrensel yepyeni buluşlarda Geriliği kovmuşum ben dönmez İnanın Mustafa Kemal’ler tükenmez .. Başın mı dertte beni hatırla Duy beni en sıkıldığın an Baştan sona her şeyiyle bu vatan Sakın ağlamasın kasımlarda Fatihler, Kanuniler ölmez İnanın Mustafa Kemaller tükenmez ..