Son Bahardı..
Hissediyorum evet bilmiyorum, görmüyorum, duymuyorum. Sadece hissediyorum. Beni kötü düşüncelere iten de hissetirdiklerin..
Biliyor muydun? Sanmıyorum ama ben küçük bir çocuğum ve kalbimin gözleri de açık. Kendini akıllı sanan ve taktiklerle uğraşanlar kadar kendimi ezik görmediğimi de anlamış mısındır? Hissettiklerimi bir bir kenara yazdığımı ve sonra sildiğimi de bilir misin? Evet gülüşlerini de belleğimden silmeye başladın ve sen bunu başlattın. Kendi tercihin sana acı verecek. Acı verdiğini hissettiğinde yanında ben olmayacağım. İstesekte ruhum kabul etmez artık. İlgisizlik sevgisizlik değildi bu. Bu olmayanı vermeye çalışmaktı. Sonunda pes ettin. Başaramadın.
Seni ne zaman kaybetmeye başladım veya neler oldu hiç bilmiyorum. Tek hissettiğim senin yokluğun ve sonucundaki bu duygu karmaşası.
Belki seni kaybetmiş olmak değil bu, hislerimin hala anlamaya ve çözmeye çalıştığım nedenler yüzünden değişmesi… ateşin saniyeler içinde nasıl buza dönüşebildiğini ben bile anlamıyorum.
Neden bahsettiğimi biliyorsun
Biliyorum; Ben bile kendimi anlayamıyorken anlaşılmayı beklemek, hayalden de öte .
Ben kendimi, Görmüyorum Duymuyorum Ve bilmiyorum…
Dokunsalar ağlayacağım bir ömür boyu…
Ve değseler hüznüme, döküleceğim parça parça…
Midnight in 1k | Aralık Ayı Hikâye Yazma Etkinliği
Her gün yaptığım gibi yine gecenin bir yarısında dışarı çıktım. Gidiyorum, gidiyorum ama yolculuk nereye? Gecenin sonuna mı? Yok yahu. Celine gitti oraya. Keyfini bozmayayım şimdi onun.
Kaldırım taşlarına bakıyorum, onlar da bana bakıyor. Bunlar bari anlasın halimden diyorum, ama tık yok. Sadece üzerlerine düşen yağmuru umursar bu düzenbazlar.
Gözlerimi açıyorum, düşüncelerime o kadar dalmışım ki önümde uzanan mavi sonsuzluğun kıyıya vuran seslerini ancak o zaman hatırladım. Karşı kıyıda süren yaşamı izliyorum bir süre, mesafe uzak olsa da dağın eteğindeki yolda giden arabaların farları ve yolun sonunda kendine yer bulmuş kasabadaki tüm ışıklar rahatça seçilebiliyor. Büyük