EL BİRLİĞİYLE YOK ETTİNİZ BENİ;
Ruhum kör karanlığında kuytu bir köşede sanki.
Biri boğazımı sıkıyor nefes almıyorum
Kalbime pençe atıp parçalıyorlar adeta
Bir huhtan, farkım yok artık
Kelimeler düğümleniyor boğazımda
Ne kadar bağırsam da çıkmıyor sesim
Ölü bir bedenden farkım kalmadı
Birileri toprak attı üzerime, kör karanlıkta bırakıp.
Acımaz insanlar benliğimi yok etti
Bir kenara çekilip izliyorlar şimdi
Bir film izler gibi, dehşet içinde
Filmin adı; karanlığında kaybolan yıllar...
🦋
☆●♡ KARTALİÇE ♡●☆🦋
“Saçım canınızı mı sıkıyor?
Uzamalarına izin vereceğim.
Davranışlarımdan rahatsız mı oluyorsunuz?
O zaman onları daha da pekiştireceğim.
Ne zaman çok şiddetli aşağılanma altında kalsam
Kayıtsız kalmaya devam edeceğim.
Sonunda gerçek beni bulacağım.
Tiksintiye…
Utanca…
Tüm bunlara rağmen.
Beni olduğum gibi seveceksin.”
youtu.be/-s1I_IiVhww?si=...
Beni bu bunalımdan kim kurtaracak?
Vakit gece yarısını geçti. Pencerem açık. Uzaklardan hüzün dolu bir şarkı sesi geliyor.
İçimde tanımlanamaz bir daralma var. Bir el kalbimi sıkıyor sanki.
Ruhum kabına sığmıyor bu gece. Oda, ev, şehir, dünya, evren dar geliyor bana.
Bir yolculuk etmek, buralardan, kendimden, her şeyden uzaklaşmak, bir yerlere
Tabii yurdumuzun bu vesveseli, matemli havası beni de sıkıyor.
Hüseyin Rahmi Gürpınar
en çok güneşli günlerde
üşürüm ben
en çok senli anlarda
gözyaşı dökerim
bir el var
uzaklardan boğazımı sıkıyor
bir karanlık var
aydınlıkta beni kör bırakıyor
birde kalbimin kuyusunda
bir umut var
beni uçurumun kenarında
dolaştırıyor.
“Sıkılıyorum ve toprağa düşen bir yağmur damlası kadar huzursuzum. Olduğum yerde duruyorum. Dünyaya kapanıyorum. Kitaplara bakıyorum insanların durduğu mesafelerden. Adamakıllı sıkılıyorum. Üst üste konmuş kelimelerden sıkılıyorum. Art Arda dizilmiş cümlelerden sıkılıyorum. Kalıplara dökülmüş düşüncelerden sıkılıyorum. Sözlerin ifadesizliği sıkıyor beni. Sıkıyor beni gururla şişirilmiş kuramlar. Sıkıyor beni yatağına sinen nehirler.”
1 soru 1 cevap
Beni bu bunalımdan kim kurtaracak?
Vakit gece yarısını geçti. Pencerem açık. Uzaklardan hüzün dolu bir şarkı sesi geliyor.
İçimde tanımlanamaz bir daralma var. Bir el kalbimi sıkıyor sanki.
Ruhum kabına sığmıyor bu gece. Oda, ev, şehir, dünya, evren dar geliyor bana.
Bir yolculuk etmek, buralardan, kendimden, her şeyden uzaklaşmak, bir yerlere
Gerizekalı insanlarla yaşamı paylaşmak zor ölümü paylaşmak daha zor
İnsanların rahat ve huzurlu hissettiği evin sonralarda "cenaze evi" diye anılması sinir bozucu ve berbat!
"Cenaze evi burası mı?"
"Cenaze sahipleri burada mı?" vs.
Onlar açısından baktığında normal ama benim açımdan hiç normal değildi. Kanayan yarayı parmaklıyorlar gibi geliyordu.
Ben de hepsinin boğazını
Bir sevgi tünelindeyim sesim çıkmıyor dışarı,
Baksan her yanı geniş, ferah ama sıkıyor beni,
İlerledim karanlık oldu hava sanki ucu yok tünelin,
Sona yaklaştıkça bir burukluk sardı yüreğim,
Ta ki ışığın yüzümü aydınlatan değin.
Bundan sonrası aydınlık gülüyorsan güzelim,
Ben sana meftun, yol bitmesin güzelim. 🤍
Roman okurken aynı konu üzerinde sürekli durulması beni çok fazla sıkıyor 😵
Kasaba
''Size şunu söylemek istiyorum. Evet belki ben bir baltaya sap olamayan, sıkıcı ve acınacak durumda biriyim. Tersliğim, uyumsuzluğum canınızı sıkıyor. Galiba hiçbir yeteneğim de yok. Kanımdan başka da verecek bir şeyim... Gençliğim, kimseye gerekli olmayan bir izmarit gibi yok olup gidiyor. Ne bir yuvam, ne dostlarım, ne de bir işim var. Gençliğimin en verimli çağında, bu kasabaya kısıldım kaldım. Erkekliğim, dinçliğim, kalbim gözümün önünde eriyor. Şunu da söyleyeyim, askere gitme vakti gelene kadar bu kasabadan kurtulmaktan başka bir şey düşünmedim. Ama o sabah gelip çattığında, beni bu kasabaya bağlayan, o güne kadar fark etmediğim daha derin bağlar olduğunu fark ettim. Çiğ damlalarıyla kaplı kavaklardan havaya ince bir koku yayılıyordu. Nedense o gün bana bu kavakları, çamları, çınarları hayatımda sanki ilk kez görüyormuşum gibi geldi. Sabahın bu erken vaktinde sokaklarda serseri bir mayın gibi dolaşan köpek çetelerinden başka bir şey olmaz. Galiba bu sessiz sabahları, köpekleri, toprak kokusunu seviyorum. Ama bu kasabada yaşayan insanları ve onların küçük hesaplarını anlamıyorum. Ruhuma yabancı ve boğucu buluyorum. Şimdi söyleyin bana büyük, ciddi ve herkese gerekli bir işin yapıldığı bir yerlere gitmek istemekte kötü olan ne var?''
Nuri Bilge Ceylan
"Senin beni kırdığında konuşacak kimsemin olmaması bir nebze canımı sıkıyor"